Een droomA dream
Vanochtend (11 oktober) onwakend, had ik de vreemdste politieke droom: overal langs de demarcatielijn tussen de door Israel bezette gebieden en de Westelijke Jordaanoever en Gaza stonden tienduizenden Israeli’s, meestal jonge mensen, maar ook oudere Joodse mensen uit onze onmiddellijke omgeving in Antwerpen, allemaal ongewapend en gemakkelijk in de omgang, de Palestijnen doorlatend aan elk checkpoint, zonder hun gebruikelijke ontmenselijkende bureaucratische en vernederende praktijken. Integendeel, Palestijnen werden verwelkomd om de vriendelijkste woorden, hen aanmoedigend om er een mooie dag van te maken, alsof de recente wreedheden niet hadden plaats gehad en de onrechtvaardigheden van onlangs en van lang geleden waren weggewist en alles met een schone lei kon beginnen. Mem moest zich werkelijk de ogen uitwrijven om te geloven wat men zag.
En natuurlijk werd de vriendelijkheid snel geretourneerd door typisch oosterse gebaren van vriendschap , respect en gastvrijheid. Het was voorwaar een merkwaardig schouwspel: al die jochies en meissies van 18 zonder hun uzi’s en hun obscene-militaire outfit, de Palestijnen met een granaatscherf van enkele millimeter waardigheid diehen de laatste halve eeuw ontkend was (niet de ECHTE granaatscherven!) en die hun de rug een heel klein beetje deed strekken.
Maar wat WAS dit? Er waren geen officiële verklaringen en geen pamphletten die werden uitgedeeld om de zaak te duiden. En politici waren in de wijde omgeving niet te bespeuren. Had Washington een hand hierin? Of het verachtelijk partijdige en hypocriete ‘quartet’? Het leek allemaal te ‘gebeuren’, gewoon zo maar, alsof het zeggen wou: “Kijk hoe eenvoudig het is!” En het ging zo de hele dag door. Palestijnen waren enthousiast and sommigen zagen al een einde aan de decennialange bezetting en het breken van ontelbare internationale verdragen en overeenkomsten – misschien, zo dachten sommigen, dat het iets te maken kon hebben met President Abbas’ recente aanvraag voor een volwaardig lidmaatschap als Palestijnse staat in de schoot van de Verenigde Naties. MAAR er waren e rook (en niet alleen Hamas sympathisanten!) die het geheel verdacht vonden en meenden dat dit zeker weer een list van de huidige Israëlische rechtse regering was en dat er geen voordeel voor de Palestijnen uit te halen zou zijn. Maar de dag loog er niet om, en de stemming aan beide zijden van het conflict had er nog nooit zo goed uit gezien? Of was het slechts een avondje voetbal tornooi op Kerstavond, zodat morgen de slachtingen weer konden beginnen??
Zou het misschien toch een einde aan de apartheid en het racisme in Israel betekenen, en het einde van de nieuwe nederzettingen? De droom was daarover niet duidelijk, maar toonde toch een sprankeltje hoop: dat men grenzen kon en kan openen en samenleven in een hoffelijke, vriendelijke en vreedzame wijze. Maar dat was misschien alleen maar …. omdat het het droom was! Maar wie was hetook alweer die ook zo’n droom had???On waking up this morning (11 October), I had the strangest of political dreams: all along the border between the Israeli occupied zones the West-Bank and Gaza there were tens of thousands of Israeli, mostly young people, but also some kind old people from the neighbourhood in Antwerp where I lived, all unarmed and easygoing, opening the checkpoints at every possibility to let in the Palestinians, refraining from their usual bureaucratic and humiliating practices, on the contrary- people (Palestinian) were welcomed in in the friendliest of words, encouraged to make the most of their day, almost as if the apartheid wall was no there, as though the recent atrocities had not taken place and the past unjustices were wiped clean off a slate. One had to rub one’s eyes to believe what one saw…. And of course the friendliness was returned rapidly, with typical oriental gestures of friendship and hospitality. It was a strange sight to behold, the young soldiers without their their uzi’s and their military apparel, the Palestinians suddenly gaining a shrapnel of human dignity they had been denied over the past half-century.
But what WAS this? There were no official statements or pamphlets distributed, no declarations made, and no politicians were seen. It was quite clear that Washington had no finger in it, as hadn’t the despicable and hypocrite ‘quartet’. It seemed to ‘happening’, just like that, as if to say: “see, how easy it is!” And it went on for the whole day. Palestinians were exhilarated and some saw an end to a decade long occupation and breaching of international law – mayby some thought it had to do with President Abbas’s recent application for full membership as a Palestinian state to the United Nations. Yet there were also (not all Hamas sympthizers!) some who had misgivings, saying that this was yet another sly trick of the current Israeli right wing government and that there certainly would not be anything good in it for the Palestinians. Would it also mean an end to racism and to the settlements? The views in the dream did not reveal, but it dit show a glimmer of hope: that one could open borders and live together in a peaceful and even friendly way. But that was maybe because it was … a dream. But who else had a dream once???