Website kritiekWebsite critique

Sommige reacties op onze website maakten ons bewust van het feit dat we soms in dezelfde val getuimeld zijn als de media: vooral negatieve dingen rapporteren. Op de een of andere wijze schrijf je de gewone, alledaagse, gelukkige ervaringen minder automatisch op. Komisch. In Ségou stoorden we ons aan de kakafonie van geluiden die ons voortdurend omringden (schapen, ezels, kinderen, vrachtwagens, brommers, luide muziek, …) – dus is ere en uiting daarvan op de website. In Fintiguila, het dorp waar we regelmatig waren, hadden we ook last van mekkerende geiten (vooral ‘s nachts !lach!), maar in het algemeen is het dorp in diepe stilte gehuld, wat ons zeer aangenaam was. Maar daarover vind je niets op de website….

Dus om dit te corrigeren: nee, onze ervaring in Mali was hoegenaamd niet negatief. Om te beginnen waren heel wat dingen die er negatief uit zien tegelijk ook heel interessant – en vaak ook humoristisch! En in ieder geval hadden we de instelling dat we daar leefden en dus de Malinese cultuur, met alles erop en eraan, moesten aanvaarden. Zo ook het klimaat, wat ons niet licht viel, maar het is deel van het land, dus je had het te aanvaarden. Ook manieren van denken of handelen van de mensen ter plekke waren vaak totaal anders dan wat wij uit Europa zagen. Het was iets wat wel verwondering, soms verbijstering, opriep, maar eigenlijk nooit een bron van ergernis, wel een leerproces hoe diep de culturele verschillen tussen ons zijn. Dit process was ontzettend verdiepend en verrijkend.

Daarnaast waren (zijn) er ervaringen die zoveel vreugde gaven en betekenden, dat we er zeker meer aandacht aan hadden moeten besteden. De warmte waarmee we telkens weer ontvangen werden in het dorp Fintiguila, de bijeenkomsten met de vrouwen, het enthousiasme van de kinderen voor de dagelijkse turnoefeningen – en voor de school zelfs nog meer, hun fascinatie voor de spelletjes, de geweldige inzet van de beide leerkrachten, het ongelooflijke werk van de kleuterleidster, de stijgende inzet van onze medewerkster, de systematische medewerking van het dorpshoofd, de vanzelfsprekendheid waarmee we als blanken als deel van hun zwarte gemeenschap werden geïntegreerd, de openheid wanneer we iets nieuws introduceerden, de interesse (vooral van de vrouwen) in alles wat we deden, de openheid voor verandering, enz. enz.

Als we nu terugblikken op ons verblijf in Mali, moeten we zeggen: het was zwaar, soms heel zwaar, maar: het was meer dan de moeite waard. Wij hadden deze ervaring voor geen geld van de wereld willen missen. En nog elke dag galmen de stemmen van de kinderen in Fintiguila door ons hoofd, op die avond toen we op een wit laken dat we tussen twee boomstammen hadden opgehangen, de individuele foto’s van elk van de kinderen op school projecteerden – kinderen die voor het eerst in hun leven een beeld van zichzelf zagen, zichzelf daardoor niet herkenden, maar wel door de anderen herkend werden en op luid gejuich onthaald werden. Nog nooit hebben we zulke begeestering van kinderen meegemaakt. En ondertussen weten we dat ze kunnen groeien, dat ze zich kunnen ontwikkelen, dat ze een eigen identiteit ontwikkelen – elementaire kansen die ze voordien niet hadden.

Dus ook al was het zwaar, het was ongelooflijk mooi. Onvergetelijk.

Gaan we terug? Uiteraard. Maar waarschijnlijk niet meer voor zo’n lange periode: onze gezondheid werd toch behoorlijk getaxeerd. Maar in ieder geval gaan we terug, indien mogelijk zelfs regelmatig. En er zijn al redelijk concrete plannen voor nieuwe projecten! (Maar daarover later meer.)

Dit alles betekent natuurlijk niet dat de huidige situatie in Mali (april 2012) iets is om vrolijk van te worden. Het land dreigt in een chaos te belanden en de gewone Malinezen zullen de grootste slachtoffers zijn. Dit is een situatie om mee te huilen, en iets wat niemand, ook wijzelf niet, hadden verwacht: een land dat eigenlijk een voorbeeld van democratie en tolerantie was, stort nu zichzelf in een onoverzichtelijke chaos waarin geweld straffeloos kan worden gepleegd en waarin alleen al door de hongersnood en de chaotische situatie duizenden slachtoffers zullen vallen. Het is afte wachten hoe de situatie verder evolueert – maar wij blijven ons project in het dorp verder steunen. Daar verandert eigentlijk ook niets: de mensen daar zijn zo arm dat er gewoon niets te halen is. Dit is een trauma waar Mali (en wij) doorheen moeten, en dat heel veel verdriet zal kosten. Maar we hopen op beterschap.Some reactions to our website have made us aware of the fact that we may have felt into the trap of the mass media: report especially negative things. In some way or other, you don’t automatically write down the ordinary everyday experiences – while these are often neutral or even happy. And the unusual things one notices and write down very often have some kind of negative ring about them when looked at from a Western perspective. Strange in a sense. In Ségou we were troubled by the cacophony of sounds that were ringing around us all the time (sheep, goats, donkeys, trucks, motorbikes, loud music,….) – so there is an entry about this on the website. In Fintiguila, the village in the savannah where we worked with the people regularly, we also had sound of bleating goats day and night, but in general daily life there is extremely quiet, which we profoundly enjoyed. But that positive feeling somehow never made it into our website…

So, in order to correct this picture: no, our experience in Mali was not negative at all! To begin with, many things which may look negative from a European point of view were at the same time extremely interesting – and often quite funny. And in any case our life was based on the view that we lived there, and so were prepared to accept all of Malian life and culture. Also the climate and its consequences, which we did not find easy, but it is part of that part of the world, so one has to accept it if one wants to live there. Also ways of thinking and acting by local people were often totally different from what we would expect. This was something that called forward surprise, sometimes even bewilderment, but almost never a source of irritation. On the contrary, they spurred a process in which one was learning the abyss between cultural habits. This process we experienced as extremely deepening and enriching.

Next to those there were experiences that gave us so much joy and meant so much, that we should have devoted more attention to them. The warmth with which each time again we were greeted on arrival in the village of Fintiguila deserved to mentioned more often and more strongly. Also the sessions with the women, the enthusiasm of the children for the daily exercises of physical exercises (in which they took part voluntarily before school began) – and their almost greater zeal for school itself, their fascination for the games I tried to teach them, the fabulous work of our teachers, the incredible work of our kindergarden teacher, the mounting devotion of our assistant, the systematic cooperation of and with the village chief, the obviousness with which we as whites were accepted and integrated as part of their black community, their openness whenever we introduced something new, the interest (especially of the women) in all we did, their candour about change, etc. etc.

When we now look back on our stay in Mali, we must say: it was tough, sometimes really tough, but it was more than worth it. We would not want to have missed this experience – for nothing in the world. And every day still the voiced of the children resonate through our heads, that evening when we projected their individual pictures of each of them on a white blanket we had hung up between two trees – children who for the first time in their lives saw a picture of themselves, usually not recognizing their own image, but recognized by the other children to incredible jeers. Never before have we experienced such enthusiasm of children. And meanwhile we know that their individuality can develop, that they become a person – a chance they hardly possessed before.

So even when it was tough, it was incredibly beautiful. Unforgettable.

Will we go back? Of course. But probably not for such a long period on end: our healths were taxed quite strenuously. But (provided it is safe) we will go back, if possible even regularly. And we already have very concrete plans for new (and considerably larger) programs. (But more about that later.)

All this does not mean, of course, that the current situation in Mali (April 2012) is something to rejoice about. The country may end in chaos and the ordinary Malians will be the first victims. This is a situation that make the tears come to your eyes, and a situation that nobody, us included, had thought possible a couple of years ago: an example of democratic freedom, peace and tolerance, now descending into utter chaos where violence is no longer controlled en in which only through the spreading famine and the chaotic situation thousands of people will suffer and maybe die. It is to be seen how things develop further – but we will go on supporting the projects in our village. Nothing has changed in this respect – and people there are so utterly poor that there is nothing to get there for outsiders. This is a trauma that Malians (and we) have to go through, and which will cause innumerable suffering. But change for the better will come – only: when?ß