Mali nuMali now

By Willie van Peer | 14/04/2012

Een artikel door Felicitas Duncan op Moneyweb (see: http://www.moneyweb.co.za/mw/view/mw/en/page497799?oid=565279&sn=2009+Detail) heeft als titel “Dammit Mali” en die titel geeft inderdaad heel goed de gevoelens weer van ieder die om het land Mali (of Afrika in het algemeen):

Misschien was het niet eens een geplande staatsgreep, maar begon het gewoon met een aantal morrende soldaten die hun stem op radio en televisie wilde laten horen, dus namen ze het zendstation in en dachten toen misschien: oh, als we hier nu toch zijn en omdat het zo makkelijk was, waarom niet meteen het hele land overnemen?… Het is te vermoeden dat zo’n ‘muiterij’ (want dat was het – niets anders) aanvankelijk op heel wat sympathie kon rekenen, omdat het ongenoegen in de maatschappij wijd verbreid was. (Om ongekende redenen, overigens, want het beleid van de president, ATT, heeft Mali alleen maar vooruitgang gebracht.)

In de figuren hieronder is duidelijk te zien hoe Mali de voorbije 20 jaar enorme vooruitgang heeft geboekt in alle vier onderzochte aspecten sinds de 70-er jaren van vorige eeuw. (De tabellen komen van Freedom House, een onafhankelijk centrum dat democratische vrijheden, zoals persvrijheid, onafhankelijkheid van de media, burgerrechten, enz. in alle landen van de wereld onderzoekt.)

In elk van de grafieken betekent een cijfer 1 volledige democratische vrijheid, het cijfer 7 de grootste on-vrijheid – of helemaal geen democratische vrijheden. Zoals je kunt zien, is Mali een model-democratie. Bovendien toont de laatste grafiek dat het BNP van Mali sinds 1990 stabiel gegroeid is met zo’n 5 {e9940e0c02f8d96d21e6f25569fda7b5198e19dfa9031a0585a9ae16fa7c9142} per jaar. Samen met de politieke stabiliteit was dit een garantie voor een langzame maar zekere toename in de levenskwaliteit van de gewone mensen. “It all looked so very good, and now it’s all gone so very wrong” schrijft Duncan, en het is moeilijk om het hier niet mee eens te zijn!

Op korte termijn heeft de staatsgreep precies dat gebracht wat de muiters zeiden te willen vermijden: het machtsvacuum dat ze gecreëerd hebben, was een godsgeschenk voor de Toeareg rebellen in het noorden van het land – volgens de putchisten had ATT, de president, die opstand niet hard genoeg aangepakt. Maar door die staatsgreep konden die Toeareg zonder veel moeite het hele noordelijke gebied veroveren: er was geen centraal gezag meer, en de soldaten van het Malinese leger, dat al niets voorstelt, wisten niet meer wat ze moesten doen. Velen hebben gewoon hun uniform uitgetrokken…

Op langere termijn, en dat is nog het ergste, is het geloof in democratische instituties behoorlijk ondergraven, als het al niet helemaal vernietigd is. We zijn weer in de Afrikaanse situatie beland, waarin de macht van een Kalashnikov sterker is dan de wet of dan onafhankelijke sociale instituties voor machts-deling. De sympathie die menigeen voor de afvallige muiters gehad mag hebben, zal niet meer stand houden wanneer de Malinezen zich de gevolgen van hun staatsgreep gaan relaiseren.An article by Felicitas Duncan on Moneyweb (see: http://www.moneyweb.co.za/mw/view/mw/en/page497799?oid=565279&sn=2009+Detail) is called “Dammit Mali” and that indeed renders the feelings of all who cared about the country (or Africa in general) extremely well:

“Mali was, until recently, one of Africa’s great success stories – a free democracy, poor, but liberal and concerned about the well-being of its people, with solidly democratic political institutions and a promising future. Now, however, the legitimately elected government of president Amadou Touré has been overthrown in a violent coup d’etat by army officers, who say that the government has been inept in fighting the Tuareg insurgency in northern Mali.” Maybe the whole thing was not a planned coup, but started with grumbling soldiers, who wanted to have their voice heard on radio and television, so took over the broadcasting station, and then may have thought, oh well, since it was so easy, and now that we are here, why to take over the country as a whole. I presume that such a mutiny may initially have had the sympathy of large groups in society, who were also disgruntled at the way

In the tables below, taken from Freedom House, an independent research centrum in New York (and quoted in Duncan’s article) it can be seen how Mali made an enormous progress in all four aspects since the 1970s. Freedom House researches aspects like freedom of press and expression, freedom of the media, the observance of civil liberties, etcetera. In the graphs below, a number 1 signifies democratic freedom, the number 7 about the worse it can get, hence no freedom at all. As can be seen, Mali is really a model democracy. Above that, as the final graph shows, GDP has been stable since the 1990 at roughly 5 {e9940e0c02f8d96d21e6f25569fda7b5198e19dfa9031a0585a9ae16fa7c9142} annual growth. That, together with political stability, was a guarantee for slow but steady increase in the quality of life of Malian people. “It all looked so very good, and now it’s all gone so very wrong” writes Duncan, and one could not agree more.

In the short term, the coup has aggravated the situation the mutineers said they would remedy: the power vacuum they have created has been welcomed immediately by the Tuareg rebels in the North, which the government of ATT is said not to have taken on decisively enough. Now, however, those rebels can take any town in the North they want, as the army collapses in the wake of their mutiny: whom do soldiers have to obey? The central command has disappeared and the coup officers’ influence does not seem to reach into the North, where the fighting is going on.

In the longer run, and what is perhaps worse, is that belief in the democratic institutions has been destroyed, if not severely damaged. Once again we see that in Africa the power of a Kalashnikov is stronger than the law or independent institutions to share power. Any sympathy the renegade soldiers may have had in Mali’s (growing) middle class, will by now have dwindled.