Traagheid en geduld

Traagheid en geduld

Hoera! Er is vooruitgang. Na 8 jaar! Waar gaat het om. Het voedingspatroon van de Malinezen berust vooral op gierst. Die korrels zijn echter zo hard dat ze eerst uren moeten geplet worden in een vijzel met een houten balk – zwaar werk, dus … werk voor de vrouwen. Bekijk het filmpje om er een idee van te krijgen. Op het moment van het filmpje is het zo’n 38 graden, de vrouw rechts (met het witte vest) is 8 maanden zwanger en heeft al een baby op haar rug. Nu is ze hier minstens zo’n uur bezig. (Haar man zit 50 meter verder onder een boom thee te drinken met de andere mannen.)

Sinds Mali-ka-di in 2011 in dit dorp begon te werken, vragen de vrouwen om een gierstmolen, om van dit zware werk verlost te zijn. Ze hadden zelf al een aanzienlijk bedrag gespaard, maar dat geld werd later ‘opgegeten’ toen er voedseltekort was door een combinatie van een slechte oogst en de staatsgreep met de ongeregeldheden die daarvan het gevolg waren. Dus terug naar af.

Drie jaar geleden nog vroegen vooral de meisjes van de hogere klassen erom. “We zijn zo moe als we naar school gaan,” was hun motivatie. Want die meisjes (volop in de groei en de puberteit) hebben al 2 uur gierst staan stampen als ze om 8 u aankomen in de school. (Jongens hoeven dat, uiteraard!, nooit te doen.) Maar om allerlei redenen kwam het er niet van.  Ook plaatselijk ging het met vertraging en met tegenwerpingen van de mannen: “Wat gaan de vrouwen dan in die tijd doen?” was één van de objecties die we hoorden! Tot onze vorige voorzitter, Paul Wouters, een actie opstartte en voldoende geld wist in te zamelen om daadwerkelijk een molen aan te schaffen. Het werd een dubbele molen: één om gierst tot meel te malen, en één om karité bonen te pletten – wellicht kon met die producten een centje verdiend worden op de markt aan de andere kant van de rivier. Het duurde dan natuurlijk nog even voor die molens ter plekke waren en geïnstalleerd konden worden. Daarvoor is immers ook een smak energie nodig, die niet zomaar met enkele zonnepaneeltjes geleverd kan worden. Dus hebben we ook nog een krachtige generator nodig.

Maar zo eenvoudig gaan de zaken in Afrika niet. Zo’n molen moet natuurlijk in een gebouwtje worden ondergebracht: ter bescherming tegen zand en regen, maar ook tegen diefstal. Dat gebouwtje kwam er na enige tijd, maar zonder dak, daar moest golfplaat op. En dat was een uitgave die voor het dorp was, en de mensen kwamen maar niet over de brug. Eindelijk, bij ons bezoek in januari lag het dak erop, maar er ontbraken nog ramen en deuren (die op slot kunnen).            

Er was een pittige vergadering toen we er waren, waarin onze partner zich erg boos heeft gemaakt, omdat de vrouwen al jaren om een molen smeken en nu hij er (al een jaar staat) het dorp nog niet over de brug is gekomen om het gebouwtje af te maken. Onze partner heeft toen gedreigd om de molen weg te halen als ze er geen werk van maakten. Maar er gebeurde daarna natuurlijk … niets. Om de zaak dan toch maar vooruit te laten gaan, heeft Mali-ka-di de deur en de vensters betaald… Uiteindelijk nu, alweer meer dan 4 maanden later, is het gebouwtje af: de deuren en ramen zijn geïnstalleerd, de molen staat binnen.

Gebouwtje in januari: zonder deuren en vensters
Gebouwtje nu: mét deuren en vensters!

Maar natuurlijk is niet alles in orde: de grond is gewoon zand, geen verharde lemen vloer, dus krijg je gegarandeerd een heleboel zand mee in het meel…

Maar alla, na 8 (acht!) jaar zijn de molens klaar om in gebruik te worden genomen.

Soms wordt ons weleens gevraagd hoe we dat volhouden, dit werk. Het antwoord is: geduld. Je kunt hier geen snelle resultaten boeken. Je moet voortdurend inspelen op de mogelijkheden die zich aandienen. Het betekent ook dat we onze westerse instelling van gerichtheid moeten aanpassen. Niet overboord zetten, maar niet verwachten dat met onze ingrepen alles snel zal veranderen. Alles gaat traag hier, en wij moeten daaraan wennen. Maar op den duur komt het goed! En niet vergeten: als wij hier sparen, hoeven we het geld nooit te moeten ‘opeten’ vanwege een hongersnood… Dus ook onze inschattingen van de situatie moeten we steeds aanpassen – een uiterst leerrijk proces voor ons, verwende westerlingen!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *