De regentenDe regentenThe regentenDe regenten
Herinner je je, beste lezer, het bericht dat we hier op 13 november postten? Het ging om brieven die op 29 juli en nogmaals op 19 augustus werden verzonden aan Steven Vanackere, de Belgische minister van buitenlandse zaken en aan Karel de Gucht als Europees commissaris voor handel. Het ging daarbij om onze vraag waarom de Minister Belgen afraadt om naar Mali te reizen wanneer daar geen goede reden voor is. Zoals je hebt kunnen lezen, vinden deze verkozenen het niet nodig om op ernstige vragen over hun beleid te antwoorden. Wel, heel beleefd is zoiets toch niet, heren? U heeft toch een heel kabinet met ambtenaren die een kort briefje kunnen schrijven??
We hadden beloofd, jullie op de hoogte te houden. Welnu, hier is het vervolg van deze onsmakelijke serie
Enkele dagen nadat we dit op de site ingevoerd hadden kregen een emailtje van een medewerkster van buitenlandse zaken, en het leek wel gemeend, dat ze ook niet wist hoe het kwam dat onze emails nog steeds onbeantwoord waren, maar dat ze zou proberen om dit alsnog te laten plaatsvinden. Dat was op 14 november. Mooi, dachten we toen, dat de democratisch verkozenen toch nog willen antwoorden op onze vragen. Maar ach, na 2 weken hadden we nog steeds niets gehoord, dus een korte herinnering aan de dame in kwestie gestuurd, en zoals werd verwacht, hoorden we sindsdien niets meer. Het is nu meer dan een maand later, en mevrouw is kennelijk haar belofte vergeten. Kijk even naar onze blog van 13 november, dat patroon was ook toen al aan de gang. Geheugenverlies lijkt endemisch op het Belgische Ministerie van Buitenlandse Zaken…
Ondertussen is meneer Vanackere geen minister van Buitenlandse Zaken meer, maar gepromoveerd tot Vice Eersteminister; zie http://www.belgium.be/nl/over_belgie/overheid/federale_overheid/federale_regering/samenstelling_regering/. Daar kun je lezen dat België nu naast een premier maar liefst 6 (zes) vice-premiers heeft. (Bijna de helft van de ministers is tegelijk ook vice-premier! Waarom eigenlijk niet alle minsters tegelijk ook vice-premier maken, dat is toch veel democratischer.) Is ook logisch, natuurlijk, want het uitgestrekte territorium en het kolossale aantal inwoners verplicht ons wel, om minstens 6 vice-premiers te hebben. Wat ik zo beangstigend hieraan vind is niet het gegeven op zich, dit is België, after all, daar verwacht je niet anders dan dit soort koddige politiek, maar beangstigend is dat NIEMAND (van de oppositie of van de pers of in de media) daar vragen bij stelt, of een opmerking over maakt – of gewoon er kritisch naar kijkt. Het is zover gekomen dat zelfs politieke waarnemers zich niet meer druk maken over dit soort operette-regering. Er zou toch een denderend hoongelach moeten losbarsten!?
En Karel de Gucht? Tja, daar hebben we helemaal niets van gehoord. En die stelt zich nu op als de verdediger van witwassers van zwart geld. Ooit had ik nog respect voor de man – het wordt hoe langer hoe duidelijker dat ook hij een gewone Belgisch politieker is, niet meer.
Wat zo stuitend aan het geheel is, is niet eens het feit dat wij geen antwoord kregen op onze ernstig gemeende vragen, maar het feit dat deze mensen, die democratisch VERKOZEN zijn, zich hoegenaamd niet als verkozenen van het volk gedragen, maar als regeerders die verder vinden dat ze geen verantwoording verschuldigd zijn. Door deze houding nu ontnemen deze ‘regeerders’ het geloof van de mensen in politici. Dat is op zich niet eens zo erg, maar ze ontnemen ze ook het geloof in de politiek als zodanig. En maken zo het pad vrij voor populisten en protest-partijen. En zijn dan héééél verbaasd dat die populisten en hun partijen hoog scoren bij de gewone kiezers. Terwijl ze er zelf het pad voor hebben geëffend.
The Economist had onlangs een haarscherpe analyse van dit fenomeen en sprak over ‘regenten’ (een term die door Ian Buruma in dit verband was voorgesteld): de regenten doen zo ongeveer wat ze willen en hoeven volgens hen zelf geen rekening te houden met wat de mensen die hen hebben verkozen zelf denken en voelen:
“To understand how populism has taken root, look at what has happened in the Netherlands, once the very model of a tolerant, pro-integration member of the EU. (…) Ian Buruma borrows the term regenten to describe the modern Dutch elite.. Like the self-confident 17th century ruling class of merchants smugly gazing from the portraits of Frans Hals, the 21st-century regenten looked out for themselves and neglected the things that bothered ordinary people. (…) Geert Wilders (…) increasingly exploited popular resentment against the regenten project (…)” (The Economist 12.11.2011, pp. 8-9)
Hartelijk dank, dus, meneer Vanackere en meneer De Gucht, voor het vrijmaken van de weg naar het populisme. (Oh ja, en meneer Vanackere is niet meer op Buitenlandse Zaken, daardoor kunnen we deze geschiedenis hier ook definitief afsluiten. Hij is nu minister van financiën, en de vorige minister van financiën, Reynders, is nu minister van buitenlandse zaken. Zo kan dit ruilspelletje nog hééél lang doorgaan…)
Het spijt ons dus, lezers, maar deze onverkwikkelijke geschiedenis kan dus helaas niet meer worden verder gezet. Ik geloof niet dat ik aan die meneer Reijnders nog zo’n brieven met een verzoek om opheldering schrijf….
