We eten onze dochter opLet’s eat our daughter first, and then we’ll see
WE ETEN ONZE DOCHTER (EN HAAR KIND) OP
In Fintiguila is geen dokter, geen apotheek, zelfs geen vroedvrouw, ook niet een oudere, ervaren vrouw die jongere vrouwen kan helpen bij de bevalling van kinderen. Dus alle bevallingen hier in het dorp zijn volstrekt gratis!!! En vrij van alle medische begeleiding of hulp. Met als gevolg talloze problemen, ook post-natale bij de jonge vrouwen hier. Ook het minste probleempje kan voor dramatische situaties zorgen, vooral in combinatie met de Malinese mentaliteit. Het aantal vrouwen in het dorp met post-natale problemen is moeilijk te schatten, maar ligt waarschijnlijk toch boven een kwart.
Zo was er deze week een jonge vrouw die op het punt stond te bevallen, maar de vrucht lag in stuitligging, iets wat in het dorp niet tot een goed einde kan worden gebracht. Dus had Souleymane aan de echtgenoot aangeraden, een schaap te verkopen en met dat geld naar Segou te gaan om daar in het ziekenhuis te bevallen. Afgezien van de hobbelige weg van 2,5 uur daar naartoe, zou ze er prima worden geholpen, en wij konden haar van eten en dergelijke voorzien. (Patiënten in het hospitaal krijgen in Mali geen eten, daar moet de familie voor zorgen. Heb je geen familie in de buurt? Pech gehad!…) De brave echtgenoot heeft inderdaad een schaap verkocht, maar de moeder van de jonge vrouw (en wellicht iedereen in de familie) wilde eens zijn / haar buik vol eten, dus hebben ze het geld van de verkoop van het schaap helemaal opgegeten. Prima gevoel in de buik!
Alleen: wat moest er nu met de dochter gebeuren? De (groot)moeder vond: ze moest dan maar naar de traditionele medicijnman. Wat die van bevallingen weet, laat zich makkelijk raden. We waren er allebei de put van in: het kind natuurlijk dood geboren, en je moest nog maar je hart vasthouden over het leven van de moeder…. Zo gaat dat hier: eerst je buik goed rond eten, daarna zien we wel hoe de (ook uiterst ernstige) problemen worden opgelost – niet dus. En dat een moeder dat haar dochter (of zoon, maakt niet uit) aan doet, is hier evenmin ongewoon: een mensenleven is nauwelijks van enige tel, zelfs niet dat van je eigen kinderen.
Mimi vond, dit is geen goede titel met de “We”, het zou “Ze” moeten zijn, want het is allemaal niet echt kwaad bedoeld. Nee, ‘kwaad’ bedoeld is het niet. Maar ook niet ‘goed’ bedoeld, want ze weten hier overal in het land, tot in het afgelegenste dorp toe, dat westerse geneeskunde veruit superieur is aan wat hun traditionele medicijnmannen presteren. Waarom komen ze anders voortdurend naar ons om iets tegen de hoofd- of oor-pijn te vragen, tegen diarrhea of malaria? Keenlijk staat de medicijnman daartegen machteloos. Maar een bevalling met stuitligging? DAT is een koud kunstje voor hem!…. (In het hospitaal zegt ons de dokter: wie bij ons komt met b.v. een ernstige wonde of een botbreuk zien we volgende keer terug – nadat ze de traditionele medicijnman hebben geraadpleegd (die is immers veel goedkoper) – voor een amputatie….) En het is niet zo dat deze ongeletterde grootmoeder dit alles niet kan weten. Het dorpshoofd is ook ongeletterd. Maar hij komt wel raad vragen aan ons met zijn gezondheidsproblemen. Ik heb ook soms gedacht dat de mensen hier niet beter weten, maar het is volgens mij anders: de meesten willen niet beter weten, en dus is heel veel van de armoede en de ellende hier ‘selbstverschuldet’ (in de woorden van Kant: zelf veroorzaakt). Nergens is dit m.i. zo goed tot uitdrukking gebracht dan door Bartholomäus Grill in zijn boek Ach Afrika! (München: Goldman 2003; English edition: Africa!), waar hij schrijft het heeft over
“nicht nur von der gescheiterten Modernisierung im postkolonialen Afrika, sondern von der verweigerten Modernisierung. Die Afrikaner seien ‘die einzigen Menschen auf der Welt, die noch meinen, dass sich andere als sie selbst um ihre Entwicklung kümmern müssen. (137-8) [niet slechts over de mislukte modernisering, maar over de geweigerde modernisering in het postkoloniale Afrika. De Afrikanen zijn kennelijk de enigen op aarde die nog de mening zijn toegedaan dat anderen als zij zelf zich om hun lot moeten bekommeren.]
Dus peuzelen we maar ons kleinkind op (en misschien ook onze dochter erbij), daarna zien we wel.
In Fintiguila there is no physician, no pharmacy, not even a midwife. Also not an older woman who might help younger women with child delivery. So all deliveries in the village are free of charge!! And free of all medical support or help. With the result that numerous deliveries are problematic and cause serious post-natal problems for young women (who are often just 14 or 15 years old). Even the slightest problem can acquire quite dramatic proportions, especially in combination with Malian mentality. The number of women in the village with serious post-natal problems is difficult to estimate, but will surpass a quarter of them, I guess.
This week a young woman was expected to deliver a baby, but the foetus was in breech, not a thing that can be brought to a good end in the village here. So Souleymane had advised the husband to sell one of his sheep and with that money go to the hospital in Segou. Except for the dangerous drive of 2.5 hours in the jeep on the dirt track, she would receive excellent treatment there, and we could have taken care of her meals there. (Patients do not receive meals in the hospitals here, that is the responsibility of the family. You have no family in town? Bad luck!) So the virtuous husband sold indeed a sheep, but the mother of the young woman (and presumably some more members of the family) were hungry and wanted to eat their fill. So they ate the money the sheep had brought… Good feeling in your belly – not in that of the daughter!
But what to do with that daughter yet? The (grand)mother thought she should simply consult a traditional medicine man. What such an old man might know about deliveries in breech, you may guess. Mimi and I were both pretty depressed by the situation: of course the baby would be still-born, and you had to pray for the life of the mother. But that’s the way Malian culture treats such trifles: first eat as much as you can (when another has paid for it), and then we’ll see how to solve the (even quite dramatic) problems. Which in practice means: we don’t solve them but go to sleep to digest the meal we’ve just had. And that a mother does that to her daughter (or her son, for that matter) is not exceptional either: a human life does not matter in Mali.
Mimi found the “We” in the titlel of this text not suitable, and should be changed to “They”, because the people involved had no malicious inent. Still, you cannot claim that this was well-intentioned: satisfying your hunger has apparently a higher place in the Malian value system than a new child. So you cannot say they ate the money because they meant it for the best of the young woman and her child.
It was in bad faith, moreover, because all over Mali, even in the remotest villages, people know that Western medicine is far superior to their traditional fetisjeurs. Why, otherwise, do they constantly come to us (who are not even medical personnel) for some relief against head- or toothache, against constipation or malaria? Apparently the traditional medicine man is powerless against such ailments. But a delivery in breech, that is just peanuts to the medicine man!
The head of the emergency in the hospital tells us: those who come to them with a serious wound or a fracture they usually don’t see for a while – the patient will consult the traditional medicine man first (who is also much cheaper!), they then see them again … for an amputation ….
And it is not the case that this illiterate grandmother eating her grandchild is unable to know all this. The village chief is also an illiterate old man. But he comes to ask advice about health problems. I have often thought that people here do not know any better, but the longer I reside here, the more I become convinced that many (most?) do not want to know any better, and that the bulk of poverty and misery is, in the words of the philosopher Immanuel Kant, ‘selbstverschuldet’: caused by oneself.
Nowhere has this been expressed so tersely as by Bartholomäus Grill in his book Ach Afrika! (München: Goldman 2003)), where he writes:
“nicht nur von der gescheiterten Modernisierung im postkolonialen Afrika, sondern von der verweigerten Modernisierung. Die Afrikaner seien ‘die einzigen Menschen auf der Welt, die noch meinen, dass sich andere als sie selbst um ihre Entwicklung kümmern müssen.” (137-8) [not only the failed modernization, but the refused modernization in post-colonial Afrika. Africans are apparently the only people on earth who are of the opinion that others than themselves should take care of their development.]
So we swallow up our grandchild (and maybe our daughter on top it it.) Afterwards we will see….
