De kruik barst niet zo gauwThe jar doesn’t crack so easily.

Vandaag (21 september) naar Mariam, de eigenares van het huis dat we van haar wilden huren, en waarop we zo’n 1.100 Euro voorschot hadden gegeven, wel op voorwaarde dat zij het huis in orde zou brengen: plavuizen in de woonkamer effenen, lekkend dak repareren, sterfput en toiletten in orde brengen. Nu, na 7 maanden, is er, behalve de plavuizen, niets van dat alles gebeurt. En ze redeneert nu dat ze het dat niet kan laten herstellen vanwege de voortdurende regens. Nee, tuurlijk, maar dat weet je hier in Mali, dat het in September regent. En tot juni heeft het niet geregend…

Afijn, we beklagen ons erover dat het huis niet in orde en bovendien al bewoond is door iemand anders. Nee, dat was niet zo, dat was maar haar beau-frère (of neveu, of cousin, of peti-frère,…) die daar een keertje was. Plus een heleboel andere ‘histoires inutiles’. Wij laten echter weten dat we niet meer in het huis geïnteresseerd zijn en omdat de afspraken niet zijn nagekomen, ons voorschot terug willen. Ah, geen probleem, zo gauw haar man terug uit Parijs is (over een week) wordt het geregeld. Weer een hoop verhalen, waar we niet meer naar luisteren. We maken het kort. Djiguibombo heeft hoegenaamd niets gezegd, maar zich braaf op de achtergrond gehouden.

Op de terugweg naar huis stoppen we aan de rivier waar vrouwen aarden kruiken verkopen. We willen er twee, van telkens zo’n 20 liter, en ze hebben er verschillende mooi beschilderde. (Een jongen vraagt of hij mijn fiets mag proberen, groot jolijt, vooral de bel!) Uiteindelijk kopen we er twee, voor de ongelooflijke prijs van 4000 CFA (6 Euro): misschien hebben vrouwen wel twee volle dagen aan zo’n ene kruik gewerkt. We spreken af: 5.000 CFA (7,5 Euro) inclusief het aan huis bezorgen. We dachten dat dat wel met een ezelskar zou gebeuren, maar nee hoor: 2 jongens op een brommer, en de achterste houdt in ieder arm zo’n kolossale vaas (ik schat wel 10 kg) over een afstand van 3 km. Wanneer we vertrekken (ik met de fiets) worden we jubelend uitgeleide gedaan!

 

Onderweg maak ik een foutje dat verkeerd had kunnen aflopen: de straat naar het ‘rond punt’ (zoals iedereen dat hier noemt) verandert plots in een éénrichtingsstraat: je moet dan even naar rechts en via een parallelle weg naar het rond punt. Maar door mijn aandacht zo op die kruiken te hebben, vergat ik die afslag en reed dus vanuit de éénrichtingsstraat het ronde punt op, waar steeds politie staat (en maar goed ook!) Dus: teken: aan de kant! Oei oei, de politie-agent gaat in de houding staan en salueert naar zijn pet: Of ik dat niet gezien had? Ik besefte meteen wat ik fout had gedaan, dus nederig toegegeven, boetekleed aangetrokken, excuses aangeboden, kon er niet aan doen, zou niet meer gebeuren. Maar … en dan kwam er een Frans woord dat ik niet begreep maar dat klonk alsof he een overtrading betrof die met de galeien bestraft werd…. Tja, maar ik heb helemaal geen geld bij me, zei ik (wat ook zo was). En ik ben er zeker van: als ik dat niet had gezegd, had ik een aardig sommetje mogen betalen, inclusief een en ander voor het levensonderhoud van het gezien van de agent. (Politiemensen worden hier zo weinig betaald, zoals iedereen trouwens, dat ze daar onmogelijk een gezin van kunnen onderhouden, vandaar dat ze af en toe wel moeten voor eigen rekening werken….) Ik ben de dans wel goed ontsprongen.

De kruiken werden keurig afgeleverd!Today (21 September) we went to see MariaM, the propietor of the house we had rented from her from Septemer through February, and to which we had paid her an advance of some 1,100 Euro, all on condition that she would see to it that the house would be in order on arrival: tiles in the living room, leaking roof repaired, functioning toilets. After 7 months, nothing has changed (except the tiles). And she tells us she can’t have the roof repaired now because of the heavy rains. Yes, but it did not rain 7 months ago…

Then we complain that the house is already taken by someone else. Oh no, that’s just her cousin (or little brother, or…) who sometime spends the night there. Then we listen to a list of other useless stories, and tell her we have lost confidence and are no longer interested in the house, and since she has breached the contract, we want our advance back. Oh, no problem at all: as soon as her husband comes back from Paris in a week’s time, she will setlle the bill. Then another series of stories, which we hardly listen to. We will see what she will do rather than what she says. During all the conversation, Djiguibombo has remained fully in the background – which was good.

On our way back we stop at a place near the river where women sell earthenware. We wish to purchase two large jugs, and they have several 20-liter ones, with fine paintings on them. (A young man asks if he can try my bicycle: great joy, especially because of the bell!…) Finally we make up our choice, for 4,000 CFA (6 Euro); hard to believe. Maybe a woman has worked two full days at one jug, and she earns almost nothing…. We make a deal to have the jugs delivered at home for 5,000 CFA (7,5 Euro). We had expected they would bring them on a donkey cart, but no, they are quite modern: on the motor-bike: the young man in the back seat holds one of the 20 liter, 10 kg jugs in each of his arms, over a distance of 3 km. Incredible how strong people are here.

 

On the way back I make a small mistake: the street leading to the roundabout changes somewhere near the end into a one way street. So one has to turn right and take a parallel road to the roundabout. Because of my attention to the boys with the jugs on the motorbike, however, I had overlooked this, and so I approach the roundabout from a one-way street! Oh dear: and there is always police there (for good reasons!) So a sign to put myself at the side of the road. Oh boy, the policeman takes on an official attitude, salutes, and asks me whether I do not know that… I immediately was conscious of my mistake, so agreed, confessed, yes I knew but was absent-minded, it would not happen again… But then the policeman uttered a French word I did not know, but which sounded as if I would be sent to the galleys… Yes, but I did not have a single cent on me, I said (which was true).

I am sure that if I hadn’t said so, I would have had to pay a nice sum of money, inclusive some nice part of it for the policeman himself. Partly understandably: policement are paid such low wages here (well, in fact that goes for everyone in Mali) that is is merely impossible to feed a family on it. So they are forced to work for their own from time to time…. A friend of mine was once stopped in his car by a policemen: had he not seen the STOP sign? No, my friend said, where is it? So the police officer takes him a a post fifty meters back – but without a STOP sign. Well? my friend said? Well, there used to be a STOP sign here, was the jolly answer…. So I had a good piece of luck this time!

And by the way, the jugs were delivered safe and sound!