Back to EarthBack to Earth

SourceURL:file://localhost/Users/wvp/Desktop/back{e9940e0c02f8d96d21e6f25569fda7b5198e19dfa9031a0585a9ae16fa7c9142}20to{e9940e0c02f8d96d21e6f25569fda7b5198e19dfa9031a0585a9ae16fa7c9142}20earth.docx

Back to Earth…

Daar lag ik dan onder mijn peulhoed…. Ik besloot de vijf eerste seconden te blijven liggen en niet onmiddellijk op te springen en te doen alsof er niets aan de hand was. Want het leek erop dat mijn voet weer gebroken was. Dit was niet leuk meer…

In plaats van te vertragen had de jonge bromfietser nog opgetrokken, en in plaats van uit te wijken voor ons beiden, was hij recht op mij afgestoven, in plaats van zich af te wenden van mijn zaklamp, gebruikte hij mijn lichtsignaal als doelwit, in plaats van te luisteren naar mijn alarmkreet, … Het baatte allemaal niets – in een rotvaart had hij me omgeduwd en meegesleurd, terwijl beide motorijders roepend en tierend verder scheurden – terwijl er aan de andere kant van de straat plaats zat was om uit te wijken. Het was warm, mul zand en het voelde lekker aan: ik wilde blijven liggen, want dit was een brug te ver… Gelukkig had het zand mijn val gebroken, zodat ik niet van voor tot achter open wonden had.

Riet was in paniek: ineens lag ik roerloos voor haar in het zand – ik had me immers omgedraaid om met mijn zaklamp teken te doen naar die tweede naderende brommer – de eerste was in volle vaart en met veel lawaai op ons komen aanrijden. Het leek of ze elkaar zouden kruisen op onze hoogte… De moto achter ons nog meer roepend en tierend dan die vóór ons. Mijn inschatting klopte: ze kruisten elkaar ter hoogte van ons, maar ik had er geen rekening mee gehouden dat ze niet zouden vertragen, nog minder dat ze mijn signaal zouden negeren en al helemaal niet dat ze me wetens en willens zouden omver rijden om dan gewoon door te rijden alsof er niets was gebeurd, en bovendien met véél jolijt.

Riet had niet begrepen wat er gebeurd was: ik stond immers achter haar en toen lag ik ineens voor haar – onder mijn peulhoed, onze nieuwe aanwinst! Ze jammerde omdat ik niet bewoog – ‘het is mijn been’ zei ik en toen was ze gerustgesteld. Maar de aanblik was toch een beetje schrikken: ik zag voor het eerst van mijn leven mijn eigen kuitspier onder de afhangende huid. Gelukkig was er geen ader geraakt. Een 20-tal mensen kwam rond ons staan gapen – hopend op wat extra animatie, want niemand stak een handje toe. Riet verbond mijn wond met mijn sjaal. Zelf deed ik een brommer stoppen en beval hem naar het hospitaal te rijden. Riet stapte op een andere brommer. Beide moto’s waren rustig komen aanrijden, maar toen ze met ons wilden wegrijden, gaven ze volle gas. ‘Faites attention!’ riep Riet. Dat werkte als een rode lap op een stier – plots werden we van overal toegeschreeuwd en op hoongelach onthaald. Een paar jonge gastjes liepen ons al joelend achterna – ‘Faites attention!’ klonk het aan alle kanten…

Gelukkig was men in het hospitaal vriendelijker – ze kenden me immers, alleen niet als patiënt. Twee uur later was mijn been genaaid en stapten we buiten onder de sterrenhemel. Riet was net niet van haar stekje gedraaid en moest nog even bekomen. Had ik niet minder dan twee minuten voor onze aanrijding gezegd, dat ik me volstrekt veilig voelde in het donker… maar dat je alleen moest oppassen voor jonge gasten op hun brommers? Precies om middernacht waren we thuis. Het leek wel of de sterren vierkant draaiden – ik stond ineens terug met beide voeten op de grond (en mijn voet was niet gebroken). Het was kerstnacht…Back to Earth…

There I lay in the dust, under my Peulh hat…. and decided during the five first seconds to keep lying on the ground instead of jumping up and acting as if nothing had happened. Because it felt like my foot (which was once broken in the Brazilian jungle) was fracturen again. This was fun no longer….

Instead of slowing down, the young biker actually accelerated, and instead of trying to avoid us, he aimed directly at me. While I signalled to him with my torch that there was someone in his track, he used this signal, not to dodge, but as a target. And my screams of alarm … it all did not make a differente: at top speed he pushed me over and dragged me through the sand, while both bikers, the one who overran me and the one behind me, raced stremming and howling – while there was ample room at the other side of the street to evade me. The dust on the ground was warm and loose and felt pleasurable: I wanted to stay down, because this was a bridge too far… Fortunately the sand cushioned my fall, so that I was not torn open from front to back.

Riet, my friend on visit from Flanders, panicked: suddenly I lay still in front of her in the sand – I had turned around, actually, to signal to the other motorbiker with my torch – the first one was rusting toward us at full speed, and it looked as if they were going to pass each other at where we were, the biker behind us shouting and screaming even more than the one in front of us. My guess proved right: they crossed each other at the height of where we were, but I had not reckoned that they wouldn’t slow down, less even that they woud ignore my signal and least of all that they would run over me deliberately and then simply continue their journey as if nothing had happened – and with great mirth.

Riet had not grasped what had happened, as I had been behind her, while now suddenly I lay in front of her, under my peul hat, our newest purchase. She cried out because I did not move – “it’s my leg”, I said and then she was reassured. But the sight was a bit of a fright: for the first time in my life I saw my calf muscle through the dangling skin. Fortunately no artery had been torn. Some 20 people gathered around, staring at us – hoping for some fun, better than television, because nobody moved an inch to help. Riet bandaged my leg with my scarf. I myself held a biker and told him to drive me to the hospital. Riet was able to get on to another motorbike. Both bikers had approached us quietly, but when they heard our request they suddenly accelerated, so Riet cried out to the crowd: “Faites attention!” That had the effect of a red rag on a bull – all of a sudden we were shouted at and we were treated to a barrage of sneers. Some young guys ran after us booing “Faites attention!” from all sides.

Luckily people were friendlier in the hospital – well, they knew me, albeit not as a patient. Two hours later my leg was stitched up and we stepped outsider under the African starry sky. Riet had not fainted – just – but needed some time to recover. Had I not told her two minutes before the collision that I felt perfectly safe in the dark here … but that one had to look out for young guys on motor bikes? Exactly at midnight we arrived home. It felt as if all stars spinned square – I stood with both feet on the ground again (and my foot was not broken, it turned out later). It was Christmas eve….