Het is één van de belangrijke doelen van ons project: de leerlingen niet slechts te leren lezen, schrijven, rekenen en Frans, maar ook praktische vaardigheden bij te brengen, waardoor ze binnenkort ook aan de slag kunnen om in hun levensonderhoud te voorzien. Dat is voor henzelf belangrijk, maar ook voor het land: er is in Mali een schrijnend tekort aan vakmensen, zelfs voor de meest elementaire zaken als loodgieterij, elektriciteit of schilderwerk. Om van een beetje alledaagse boekhouding of nog maar te zwijgen. Dat gebrek aan vakmensen komt ook door het schoolsysteem, dat Mali van de Fransen heeft overgenomen. Dat systeem is uitermate ’theoretisch’. Zo vonden we bij onze zoektocht naar praktijkleraars wel degelijk mensen die dit op hun diploma hadden staan. bijvoorbeeld ‘praktijk elektriciteit’. Wat dit in de ‘praktijk’ betekent, is dat zo iemand in staat is uit te leggen hoe elektriciteit werkt, zonder echter een gesprongen zekering te kunnen repareren. Dat speelt niet slechts op het niveau van de school. Zelfs aan de universiteit worden jonge mensen nauwelijks voor praktische taken opgeleid. Als ze zo iets al kunnen, dan is het vaak ondanks de school, en ondanks de universiteit: die instellingen specialiseren zich in het uit het hoofd leren. Uiteraard on-kritisch. Je kunt je voorstellen dat als je geen mensen hebt die iets kunnen maken of repareren, dat dan een samenleving behoorlijk in de soep loopt. En dat valt dan ook dagelijks op alle niveaus vast te stellen. Je kunt alleen maar bewondering hebben voor het feit dat uiteindelijk alles toch nog een beetje draait, dank zij de creativiteit van de Malinezen.

Daarom willen we van ons schooltje GEEN Frans lyceum maken, maar een directe voorbereiding op wat men met het geleerde in de maatschappij kan doen. We zochten (en zoeken) dus naar praktijk-leerkrachten die onze kinderen échte praktische vaardigheden kunnen bijbrengen. En dank zijn Souleymane hebben we er alvast één gevonden: iemand die een dag per week naar het dorp reist, om daar de kinderen de vaardigheden bijbrengt om eenvoudig meubilair uit bamboe te maken.

Hij spreekt geen Frans, vandaar dat de vaste leerkracht hem zal bijstaan, zodat de kinderen het vak in twee talen leren en kunnen uitoefenen.

Uiteraard is dit niet voldoende, binnenkort komen andere zaken aan bod, zoals: hoe dieren te verzorgen, hoe optimaal gebruik te maken van water in de irrigatie van groentetuinen, hoe brood te bakken, enz. Met andere woorden: non scholae, sed vitae, om Seneca’s beroemde uitspraak maar eens op zijn kop te zetten: niet voor de school leren, maar voor het leven!

 

Het was een onwaarschijnlijk gezicht: Souleymane uit Ségou hier in Antwerpen-Berchem van de trein te zien stappen. Maar het was echt! Iets wat we in het verleden eigenlijk niet hadden kunnen denken.

Opnieuw viel het me op hoe ongelooflijk sterk Malinezen zijn. Souleymane is niet veel groter dan ik, en sjouwde twee grote zware tassen + een schoudertas mee, maar hoefde geen hulp van me. En dat terwijl er in het station verbouwd werd en er dus overal trappen op en af waren – EN hij doodmoe was na dagen aan één stuk op een beurs van ’s ochtends 10 tot ’s nachts 2 of 3 uur. Toegegeven, hij is zo’n 30 jaar jonger dan ik, maar dan nog: Malinese mannen en vrouwen zijn ongelooflijk taai.

Het was een goed weerzien, na twee jaar. Wel een andere haartooi: met dreadlocks nu, weet niet of dat een verbetering is… Maar natuurlijk veel gepraat, en nieuws over het dorp en ons gemeenschappelijk project daar. Het perspectief van de kinderen ook praktische vaardigheden bij te brengen krijgt vorm. Onder andere door een praktijkleraar uit Ségou die 1 of 2 keer per week naar het dorp zal reizen om er praktische schrijnwerkerij (met bamboe – hout is te zeldzaam) te onderwijzen. Hij in Bamanan en een leerkracht erbij om het ook naar het Frans te vertalen, zodat de leerlingen het vak ook tweetalig kunnen.

Ook kennismaking met Paul, de nieuwe voorzitter van onze v.z.w., en vrienden uit Ivoorkust en Mali. Souleymane keek raar op dat hij met het eeuwige zwarte klaaglied dat de blanken de schuld van zowat alles in Mali zijn, op geen enkel gehoor van onze Afrikaanse vrienden kon rekenen. Integendeel, zij hielden hem voor dat in het verleden er wel wantoestanden door de blanken gecreëerd zijn, maar dat alle problemen van vandaag in Mali aan de Malinezen zelf te wijten zijn. Wat moeilijk te accepteren voor Souleymane, die maar sip keek.

Anderzijds voelde hij zich ook heel goed, vooral dan met de kleine Kanu, het zoontje van onze vriendin Amina.

Vooral interessant ook was dat hij vaststelde dat blanken ook heel gezellig bij elkaar kunnen zijn. Of misschien had hij dat juist van ons niet verwacht. Dus het feestje dat we voor hem hadden georganiseerd, was een mooie belevenis. Voor allen.

In ieder geval was zijn bezoek een belangrijke stap naar verdere samenwerking.

Hier nog enkele stemmige foto’s van het samenzijn met Souleymane (helaas is de kwaliteit van de foto’s niet altijd goed):

 

 

When working in our village at the end of  2011, only a tiny minority had any form of footwear. Most children went barefoot – with pretty unpleasant consequences, especially injuries by long sharp thorns, pieces of glass or other such small accidents, which, however, turned nasty with infections in many cases.

Such was also the case of Abdoulaye Djire (pictures of all children are to be found under PROJECTS, then under THE FANGA PROJECT… and subsequently under  SCHOOL CHILDREN):

Abdoul had incurred a very deep wound between his toes while playing soccer (well, running after a ball of savannah grass bound together…), and the wound was infected badly. Cleaning and disinfecting the wound was no problem, but what happens when the child then walks away barefoot in the sand? The disinfection balm is gone after 20 minutes and the infection  festers further. Such infections may be relatively harmless in European climates, where our high degree of hygiene may make them innocuous, but in tropical climates they may rapidly lead to dangerous complications like gangrene. When that starts, only amputation or death is inevitable.

But a simple solution offered itself: I dressed Abdul’s wound daily and put an old sock over the bandage. And with the warning: “Abdul, NO football next days!!” After 2 weeks the wound was healed. Thanks to an old sock!

More important than this anecdote, however, was the impact that resulted from the new situation, namely that all children go to school together, and that the teacher may have heard about it all. So everyone in the village knew how Abdul’s wound was healed, and thus: how important it is to protect your feet from injury and infection. Not that it had an immediate impact, for when some weeks later an old man turned up in the village with an old rickety bicycle full of flip flops and sandals, and a group of women and children had gathered around him, I noticed that he did not sell a single thing.

Since then, something must have changed in the mentality of the village, because Souleymane, our Malian companion, reported during his stay here in Antwerp, that almost ALL children now have some kind of footwear! Have parents understood th

Sindsdien moet er iets veranderd zijn in het dorp, want Souleymane, die hier in Antwerpen op bezoek was, vertelt dat plots de meerderheid van de kinderen schoeisel draagt! Hadden de ouders plots beseft dat het belangrijk was om kinderen iets aan hun voeten te laten dragen? Het netto resultaat is in ieder geval: minder kwetsuren, minder infecties, minder gezondheidscomplicaties. De school zit hier hoogstwaarschijnlijk voor iets tussen: ze creëert een publiek forum waar informatie wordt uitgewisseld en doorgegeven op een manier die waarschijnlijk efficiënter (en beklijvender) is dan in persoonlijke contacten tussen mensen in het dorp. Dit wordt nog versterkt door een ander bericht van Souleymane: de kinderen zijn ook aanzienlijk minder ziek dan voorheen. Wellicht is het bewustzijn van allen lichtjes gestegen en verzorgt men zich beter dan voordien.

Het schooltje zorgt dus niet alleen voor leren lezen en rekenen, er zijn ook duidelijk effecten die de levenswijze beïnvloeden en de levenskwaliteit mee beïnvloeden.Toen we eind 2011 in ons dorp, Fintiguila, werkten, had slechts een kleine minderheid van de kinderen enig schoeisel. De meeste kinderen liepen blootsvoets – met alle gevolgen van dien, vooral kwetsuren door lange scherpe doorns, stukjes glas, of andere kleine ongelukjes, die meestal meteen voor nare infecties zorgden.

Zo ook bij Abdoulaye Djire (de foto’s van alle kinderen zijn te vinden onder PROJECTEN, dan onder HET FANGA PROJECT… en dan onder SCHOOLKINDEREN):

Abdoul had bij het voetballen (na ja, tegen een bolletje samengebonden gras trappen) een erg diepe snede opgelopen tussen grote en tweede teen, een wonde die behoorlijk ontstoken was. Die schoonmaken en ze ontsmetten is niet zo’n probleem, maar wat gebeurt daarna als een kind verder op blote voeten loopt door het zand? Het ontsmettingsmiddel is na een half uur verdwenen en de infectie kan weer verder woekeren. Zulke infecties kunnen in ons gematigd klimaat en door onze hoge mate van hygiëne onschuldig lijken, maar in de tropen kan zo’n ontsteking heel snel tot gevaarlijke complicaties, zoals gangreen bijvoorbeeld, leiden. En wanneer dat eenmaal begint is ofwel amputatie ofwel de dood het gevolg. Dus wat te doen?

Een eenvoudige oplossing diende zich aan. Ik heb Abdoul elke dag zijn wonde verzorgd en er een verband rond gedaan, vervolgens daarover een oude sok van mijn vader (waarvan we er meerdere van bij ons hadden). En: “Abdoul, de volgende dagen GEEN voetbal!!” Na 2 weken was de wonde genezen en zo goed als dicht. Wat een oude sok niet vermag!

Belangrijker echter dan deze anekdote is de impact die ervan is uit gegaan: doordat de kinderen gezamenlijk naar school gaan, wist iedereen hoe Abdoul zijn wonde genezen was, en dat het dus belangrijk is om je voeten te beschermen. Misschien hadden de leerkrachten dat nog eens benadrukt. Dat leidde niet meteen tot verandering, want toen een tijdje later een oude man met een krakkemikkige fiets in het dorp voorbijkwam om sandaaltjes en slippers te verkopen, zag ik een groepje vrouwen en kinderen om hem heen staan, maar hij verkocht niets.

Sindsdien moet er iets veranderd zijn in het dorp, want Souleymane, die hier in Antwerpen op bezoek was, vertelt dat plots de meerderheid van de kinderen schoeisel draagt! Hadden de ouders plots beseft dat het belangrijk was om kinderen iets aan hun voeten te laten dragen? Het netto resultaat is in ieder geval: minder kwetsuren, minder infecties, minder gezondheidscomplicaties. De school zit hier hoogstwaarschijnlijk voor iets tussen: ze creëert een publiek forum waar informatie wordt uitgewisseld en doorgegeven op een manier die waarschijnlijk efficiënter (en beklijvender) is dan in persoonlijke contacten tussen mensen in het dorp. Dit wordt nog versterkt door een ander bericht van Souleymane: de kinderen zijn ook aanzienlijk minder ziek dan voorheen. Wellicht is het bewustzijn van allen lichtjes gestegen en verzorgt men zich beter dan voordien.

Het schooltje zorgt dus niet alleen voor leren lezen en rekenen, er zijn ook duidelijk effecten die de levenswijze beïnvloeden en de levenskwaliteit mee beïnvloeden.

In een vorig bericht vermeldden we een aantal praatjes die we over Mali en over ons project hielden. Er zijn er nog enkele bij gekomen, maar intussen hebben we ook ervaring met een stand voor Mali-ka-di. Eerst zouden we op Manu Mundo staan, en dan in de school hier in de straat, maar beide evenementen liepen op een sisser uit door het bar-slechte weer. Maar onlangs is het dan toch gelukt, een keer op de rommelmarkt hier in Berchem, en de week daarna in De Nieuwe Vrede. We hadden daartoe een tent aangeschaft, die zich goed leent voor het uitstallen van allerlei produkten uit Mali, zoals je op de foto hieronder kunt zien:

Maar een nog veel beter beeld kun je zien op Youtube, waar Youssouf Sylla in ons standje speelt. Kijk maar op:

Onze stand trok wel wat belangstelling, en uit ons aanbod van bogolan-stoffen, poppetjes, Peul-hoeden en dergelijke verkochten we wel wat (waarvan de opbrengst natuurlijk naar Mali-ka-di gaat), maar minstens zo belangrijk is het gesprek met bezoekers, om zo aan bewustwording te doen – en om Mali-ka-di in de buurt bekend te maken. En dat begint aardig te lukken: intussen weten heel wat buurtbewoners van ons project, met ook tastbare gevolgen. Zo maakte Ronny Pringels ons attent op zonnelampen van Nokero, die we nu willen aanschaffen, zodat er ook na zonsondergang (elke dag om 18.30 u !) kan worden gelezen en werk voor school kan worden gemaakt. Misschien moeten deze lampen in het bezit van de leerkrachten komen, zodat die ze gericht kunnen inzetten. In ieder geval wordt Mali-ka-di langzaam een beetje meer ingebed in de plaatselijke buurt. Volgende zondag staan we weer op een andere markt!Earlier we reported about some talks we held about Mali and our projects. Meanwhile we held some more, but we also ran a stand on some flea markets. We bought a nice tent which allows us to exhibit our textiles together with other paraphernalia from Mali, as can be seen in the following picture:

Mali is vaak in het nieuws de laatste tijd. Helaas, moet je bijna zeggen… Tot voor kort had nog vrijwel niemand van het land gehoord, maar sinds er geschoten wordt, is het land voortdurend in het nieuws. Maar de berichtgeving is zo dat je je kunt afvragen wat men er hier van begrijpt. Daarom geven we enkele lezingen over de actuele situatie in Mali:

– op 30 april in Elcker-Ick (Breugelstraat, Antwerpen)

– Op 6 mei in De Nieuwe Vrede (Vredestraat, Berchem)

– Op 11 en 12 mei hebben we een standje over Mali ka di op Manu Mundo in Boom (zie: http://www.manomundo.be/)

En in de “Passieklap” van Dirk Celis op zondag 26 mei, om 10 u., ook in De Nieuwe Vrede, vertellen Mimi en ik over onze ‘passie’: Mali, het land, zijn cultuur en zijn mensen. (Voor informatie over de Passieklap, zie: http://www.uitinvlaanderen.be/agenda/e/passieklap/f84ac05c-2995-48ea-9a70-8b417276bcb5).

Iedereen natuurlijk altijd hartelijk welkom!

Dank zij onze medestander, Souleymane Coulibaly, is de watervoorziening voor de groentetuinen in het dorp nu aanzienlijk verbeterd.

Het water wordt opgepompt uit de rivier naar een watertoren, van waaruit het naar de irrigatiekanaaltjes in de tuinen geleid wordt om zo de groentetuintjes van de vrouwen te bevloeien.

Vanaf nu hoeven de vrouwen niet permanent met zware emmers en jerrycans te sjouwen om hun groenten water te geven.

En het hele dorp is bij de opening van het irrigatiesysteem!

 

 

 

 

 

 

 

 

 Thanks to our friend, Souleymane Coulibaly, the provision of water for the vegetable gardens in Fintiguila, has been greatly improved.

Water is pumped out of the river (Bani) into a water tower, from where it flows into irrigation canals that serve the women’s vegetable gardens.

From now on, the women won’t have to carry heavy burdens of water to irrigate their gardens.

And the whole village rejoices!

Because here water = life!

And the pump assures that the water keeps flowing!

Meanwhile, another important progress has been made: Souleymane has constructed a bread oven, which you can see below.

In any case, whatever the political situation in the country, poverty is sometimes an advantage, so that life goes on in the village, and is even progressing. Here some pictures of the people gathering at the harvest celebration – which gives us strong nostalgia!!

And another photo of the harvest gathering:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Eerder berichtten we al over het internet café voor jongeren in Sévaré dat mede dank zij Willem Snapper werd opgezet. Op donderdag 27 februari vond een (weliswaar zeer korte) uitwisseling (via Skype) plaats tussen deze groep en de deelnemers aan de internationale dag van de Thomas More hogeschool in Rijkevorsel. Hierbij enkele foto’s van de Malinese groep en van de studenten in Vlaanderen.

Helaas, helaas, meteen nadat de voorzitter van de Malinese vereniging, Famory, ons had begroet, viel in heel Mopti de stroom uit, en konden we niet verder communiceren. Stroomuitval is in Afrikaanse landen geen uitzondering, maar dit belet de initiatief-nemers van het project niet om ijverig verder te werken en het centrum bloeit nu volop. Famory, de voorzitter van het jongerenproject, schreef mij zopas:

“le centre est devenu actuellement un lieu d’apprentissage et de retrouvail des jeunes. Nous formons aussi les tous petits de 12 a15 ans. ”

Er volgen binnenkort foto’s van het centrum en zijn bezoekers! In ieder geval een project dat prima begint te lopen!

 In an earlier message we reported on a new project we started, together with our friend, Willem Snapper, in Sevare, near Mopti: a group of youngsters asked us to help them start an internet cafe in their neighborhood, which they themselves helped to kick start (with the support of our Mali-ka-di foundation). And on 27 February an exchange between this group and students participating in the international day of the Thomas More college in Rijkevorsel in Flanders took place (via Skype). Below there are some pictures of the two groups, the one in Mali (first) and the one in Flanders (next).

Alas, alas, just after the president of the Malian group, Famory, had addressed our European group over the Skype connection, there was a power cut in the whole of the Mopti area. Powercuts are a regular thing in daily life in most African countries, but that has not prevented the Malian group from continuing to work very hard to make the centre a meeting place and a place of instruction. Famory, the president of the Sokouro group, wrote me yesterday:

“le centre est devenu actuellement un lieu d’apprentissage et de retrouvail des jeunes. Nous formons aussi les tous petits de 12 a15 ans.” (the centre has actually become a place for learning and meeting by young people. We also run courses for the very young ones, aged 12 to 15 years.)

There will be more pictures of the centre and its visitors coming soon.

 

 

 

 

Het JAARVERSLAG 2012 (inclusief het financieel verslag) staat nu ook op de website: klik op ORGANISATIE, daarna op JAARVERSLAG 2012.

 

Een kort bericht, na een lang telefoongesprek met onze partner Souleymane in Ségou, dat ons project in Fintiguila voorspoedig verloopt: elke dag kunnen de vrouwen nu tussen 8 en 10 u. ’s ochtends water voor hun groentetuintjes gebruiken, dank zij het nieuwe irrigatiesysteem dat Souleymane heeft aangelegd. En ze hoeven daardoor slechts een 10-tal meter met het water te sjouwen.

Er wordt ook begonnen met de bouw van een nieuw klasje, wat in oktober van dit jaar de derde klas van de school moet worden. En het niveau van de leerlingen is hoger dan dat van de staats-scholen in de omgeving. Het dorpshoofd is in zijn nopjes, want de twee meest prangende problemen: water en scholing, zijn nu op weg naar een oplossing.

En de oorlog die intussen in het land aan de gang is: de mensen in ons dorp weten er niets van – hoe extreme armoede ook een voordeel kan zijn….A short message, after a longish telephone conversation with Souleymane, our partner in Mali, informing us that our project in Fintiguila is going very well. Every day between 8 and 10 a.m. now there is running water for the women’s vegetable gardens, for which they have to carry it less than 10 metro. This is really a great progress, thanks to the efforts of Souleymane.

Also the school is faring well, and preparations for the construction of a new building, to house grade 3, have been started by the villagers. If all goes well, grade 3 will start in the Fall of this year. And as far as comparisons are allowed, our students seem to be doing better than their counterparts in neighboring state schools.

And the ongoing war in the country? Nothing of it seems to affect our village – how sometimes extreme poverty may be an advantage….

De situatie in Mali is sinds onze laatste berichten dramatisch veranderd, in de eerste plaats door het militaire ingrijpen van Frankrijk, om de opmars van de Islam-fundamentalisten naar het zuiden (en de hoofdstad Bamako) te stuiten. Het is vrijwel onmogelijk om op dit moment onafhankelijke informatie over de situatie ter plekke te krijgen, temeer omdat wij in Europa verblijven, maar wie zich wil informeren, raden we aan om de blog van Yvonne Gerner te lezen (leuke literatuur is het niet, helaas, maar wel informatief), naast de wekelijkse nieuwsbrieven van Wille Snapper, beiden in Sévaré, dus op het grensgebied van wat nu – ja, oorlogsgebied – geworden is:

http://rondombaba.blogspot.be/

http://www.mopti.nl/

 

 

 

 

 As far as we know, there is no local English information on the current situation in Mali, apart from the media. For those of you who can read Dutch (are are content with primitive Google translations) please refer to the Dutch version of this website, especially to the blog of Yvonne Gerner in Sévaré, next to the war zone.