Weer in Mali!

Weer in Mali!

Dinsdag 27 – Donderdag 29 december

Enkele rustige dagen om te acclimatiseren. Er even bij vermelden dat er nog twee mede-reizigers zijn: Aminata Demba, een jonge actrice van Malinese afkomst, die op dit moment al in Bamako is en haar familie daar bezoekt. Over haar theater carrière kun je meer vinden op:

http://www.tarsenaal.be/wie-is-wie-1/aminata-demba.

Aminata is ook verbonden aan onze v.z.w. Daarnaast reist ook Koen mee: hij is bezig aan een reis van enkele maanden door Afrika, en gezien zijn brede interesse en zijn belangstelling voor ons project en de Derde Wereld problematiek, reist hij mee.

Koen is gisteren aangekomen en al goed geïnstalleerd. De Sleeping Camel blijft een oase van rust in deze jachtige hoofdstad. De twee konijntjes van weleer zijn nu met z’n drieën!…

IMG_0929

En we hebben reuze mazzel met het weer: de temperaturen komen nauwelijks boven de 30 graden. En de zaak draait vrij goed, mede dank zij de vele buitenlandse expats die hier voor de internationale organisaties werken. En vannacht heb ik weer een muskietennet over mijn bed:

IMG_0939

Een aantal van hen ontmoeten en spreken we. (Geen namen, uit voorzorg.) De algemene conclusie: het noorden van Mali is eigenlijk ‘verloren’, althans voor de voor ons liggende tijd. Het is amper voorstelbaar dat je veilig kunt reizen ten noorden van Mopti. Wat het zuidelijk deel van het land betreft, dat is zeker volstrekt veilig. (Voor zover je ergens veilig kunt zijn – in ieder geval niet minder veilig dan in Brussel of Parijs.) Maar de internationale gemeenschap doet heel veel inspanningen om Mali weer op de been te krijgen. Wat er gaat gebeuren als hun mandaat afloopt, is op dit moment niet te voorspellen, maar onze gesprekspartners waren daar niet bijzonder optimistisch over. Maar goed, dat duurt nog meerdere jaren, intussen komt het land geleidelijk uit de economische crisis.

Tijdens de rit van de luchthaven had ik de indruk dat er minder pollutie was dan vorige jaren. Maar toen ik met Djibi naar het bus station reed om de tickets voor vrijdag te kopen, werd al gauw duidelijk dat het verschil met vroeger zeker niet erg groot was….78102749.NQlMdtVA.MaliNov06916

Natuurlijk bracht ik ook een bezoek aan Sounkoura, wier echtgenoot onlangs overleden is. (We hadden eerder al in ons campement bezoek gekregen van dochter Fatoumata, met wie het goed gaat.) Ook Koen en Aminata werden uitgenodigd, maar Aminata kon niet. Mariam had voor ons gekookt,

Mariam

zij wil nog steeds naar België komen om te studeren, nu voor dramaturgie – misschien kan Aminata uitkijken naar mogelijkheden, als die er zijn, tenminste! De ontvangst door moeder Sounkoura was uiterst hartelijk. Zij leek mij ook in betere gezondheid dan enkele jaren geleden.

Sounkoura en Mariam

 

Tussendoor zijn Koen en ik op jacht geweest langs de oevers van de Niger. Naar … roeipootkreeftjes. Dat vraagt even een woordje uitleg. Twee bevriende biologen van de Universiteit Gent, Lynda Beladjal en Johan Mertens, vestigen de aandacht op het bestaan van deze zoetwater diertjes in extreme leef-omstandigheden zoals de Sahel. De cysten (‘duureieren’) die de diertjes voor hun voortplanting produceren, kunnen lange perioden van droogte overleven, en komen bij regenval meteen tot leven on plassen. Deze eitjes zijn in het westen hun gewicht in goud waard, omdat ze kunnen worden gebruikt in commerciële toepassingen als voer voor de viskweek.

fairy shrimp 02

Tegelijk filteren roeipootkreeftjes vervuild water van bacteriën en plankton, waardoor ze (alweer) commercieel interessant zijn voor de omzetting van bioconversie: van afvalprodukten naar biomassa. Wie in de wetenschappelijke achtergrond geïnteresseerd is, vindt hierbij een publicatie van beide onderzoekers.

We proberen na te gaan of in Mali dergelijke diertjes te vinden zijn. Een rendabele cultuur ervan zou aanzienlijke export kunnen produceren, en – belangrijk – van eigen bodem, zonder dat er iets voor moet worden ingevoerd vanuit de westerse wereld.

Koen en ik dus langs de slijkerige oevers met ons schepnetje. We zoeken in plassen, want in de rivier zelf komen de beestjes niet voor. Oh nee, want de vissen eten ze immers op! We vinden veel plassen (ik zie ook weer de prachtige Chileense kievit aan de oevers), heel smerig water (goed dus!), maar we vinden geen kreeftjes in ons netje. Een jongeman met een zwarte schoudertas probeert ons te helpen. Hij werkt als ‘vertaler’ – wat hij daar aan de oevers komt doen, is ons niet zo duidelijk, maar hij neemt ons mee naar twee mannen in de moestuinen iets verder op. Die beweren dat het niet het seizoen is voor de diertjes. Ze beweren die namelijk te kennen: Koen had de fotootjes mee op zijn smartphone. We zouden de vissers moeten vragen…. Zoals steeds, ook hier weer een mengeling van locale informatie vermengd met folklore: moeilijk om de twee uit elkaar te houden. Voorlopig dus geen succes met de kreeftjes.

 

Maandag, 26 december 2016

Tweede Kerstdag en op weg naar Afrika!… We zijn nog nooit zo vroeg klaar geweest met pakken. Een half uur voor vertrek zitten we zelfs te niksen – dat is nog NOOIT gebeurd!

Naast de gewone bagage draag ik ook een grote koker in karton mee: zo’n 1,5 meter lang. Daarin zit een uitvergrote kaart van de omgeving van Fintiguila, aan beide zijden geplastificeerd. Die dient om in de klas te worden opgehangen, zodat kinderen een besef krijgen van hun omgeving, en een beetje leren kaart lezen, een vaardigheid die in vrijwel heel Afrika ontbreekt.

1952 - omgeving Samine - Finntiguila

Maar mag ik zo’n koker wel mee aan boord nemen? En waar moet ik hem opbergen? Dat blijkt achteraf helemaal geen probleem te zijn, want er is plaats genoeg in de bagageruimte. Maar opvallend is wel dat de communicatie hierover niet in het Nederlands kan. Aan boord van een toestel van Air Maroc, vertrekkend uit Brussel, in een land waar enkele honderdduizenden mensen van Marokkaanse origine wonen, spreekt niemand van het personeel de taal van dat land…

Ik zit naast een zwarte moeder met heel braaf dochtertje. Uit Sierra Leone, blijkt achteraf.

  • What do you speak in Sierra Leone?
  • English
  • No, I mean what local language?
  • Creole, broken English.
  • Creole is not broken. It’s your language
  • OK.

Aangename verrassing: de luchthaven van Casablanca is helemaal vernieuwd. Je kunt er nu gemoedelijk zitten, en het is er niet koud. Naast een rijzige Argentijnse, op weg naar vrienden in Ouagadougou.

  • Betekent “Buenos Aires” niet “zuivere lucht”?
  • Yes.
  • And is the air clean?
  • No!
  • Would you recommend visiting the town?
  • It is very violent!

Voor het eerst weer in een vliegtuig vol zwarten en een 5-tal blanken. En er is een nieuwe mannenmode in Mali: lange, sobere boubou met heel stijlvolle en gladgestreken tulbandje met achteraan een slipje dat tot in de nek valt. Héél mooi, en vroeger nooit gezien!

Bamako! Geen meting van lichaamstemperatuur: Ebola lijkt geweken. Ook geen UNO-militairen. Maar de gevaren die zij moeten bezweren, zijn zeker nog NIET geweken ! Ik mag meteen formulieren mee invullen voor mannen die niet kunnen schrijven. Opvallend: NOG veel minder verkeer op de luchthaven, en vrijwel uitsluitend Malinezen: misschien hooguit 5 blanken. Djibi, onze trouwe taxichauffeur, wacht me op, samen met zijn broer Moussa. Hoor van Djibi dat Koen gisteren is aangekomen. Om half drie zijn we aan de Sleeping Camel, die zeer slapend is. Ik krijg de bestelde kamer, echter zonder muskietennet!!… En eigenlijk ook geen proper laken, deken is hopelijk niet nodig. Morgen zal blijken dat de muskietennetten vandaag werden gewassen…. Binnen de 10 minuten ben ik als een bezetene aan het krabben vanwege de muggenbeten.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *