Weer thuisWe’re back
Weer thuis! Weer in Europa. Hoewel ik al mijmer hoe snel we hier misschien zullen schrijven: “Weer thuis”, bedoelend, weer in Mali (of in Afrika).
De terugreis was een beetje avontuurlijk, omdat de Nederlandse firma Cheap-tickets onze (veranderde) reservatie had opgeheven, ondanks dat we ervoor betaald hadden. Ze hadden ons een email gestuurd met een ‘definitieve’ boeking, maar belden ons de ochtend daarna op dat ze het bedrag zouden terug storten, maar dat ze ons geen plaats op het vliegtuig konden aanbieden – zonder opgave van enige reden, en zonder enige bereidheid om een telefoonnummer van de manager te geven. Dus kunnen we iedereen alleen maar afraden om bij Cheaptickets te boeken. Mijn broer probeerde nog in België met ze te bellen, maar op geen van hun drie telefoonnummers werd opgenomen…
Maar de geestigheid en de creativitiet van de Malinezen op de luchthaven deed ons alle zorgen die door deze Nederlandse maatschappij ontstaan waren, meteen vergeten.
En alle sombere herinneringen, ingegeven door de hel die Bamako, de hoofdstad, in alle opzichten is, zijn als sneeuw voor de zon gesmolten – en het oude imago van Mali als het vredelievende en tolerante land, zijn er weer. Of dat plaatje het ook in de toekomst uit zal houden, is een spannende vraag. Op dit moment ziet de situatie er behoorlijk zorgwekkend uit: een gewapende opstand van de Toeareg in het Noorden voedt gevoelens van haat tegenover deze groep in het algemeen, terwijl tegelijk ook onvrede over de president stijgt: hij zou de rebellen niet hard genoeg aanpakken – er waren vorige week enkele demonstraties in het centrum van Bamako, met brandende autobanden in de straat, een voor Mali ongekend tafereeel. Gelukkig heeft het land nog een wijze president, die onmiddellijk op televisie opgeroepen heeft tot tolerantie tegenover alle ethnische groepen in Mali (en dat zijn er meer dan 30), waarbij hij beklemtoonde dat Mali zwart, maar OOK blank was (waarmee hij natuurlijk duidelijk op de Toeareg doelde, die de enige niet-zwarte groep in het land vormen). Daarna heeft hij een delegatie van de demonstranten alsook weduwen van gesneuvelde soldaten in zijn residentie ontvangen. Ook dat is tamelijk anders dan wat de meeste Afrikaanse machthebbers zouden hebben gedaan: die zouden zeker eerst het bevel hebben gegeven om een aantal demonstranten aan stukken te schieten, om dan te zien of er nog iemand de moed had om te protesteren…. Niet zo in Mali – tenminste NOG niet. De Toeareg rebellen hebben echter inmiddels elk staakt-het-vuren afgewezen, terwijl tegelijk in de media beelden van hun wreedheden opduiken…. Het wordt echt een test-case voor Mali.
Maar onze laatste ervaringen op de luchthaven waren dus uiterst vermakelijk, ondanks de zorgen en onzekerheid over ons ticket. Mr. Diarro (pseudoniem!) hielp ons (Mimi Coulibaly en Willie Diabate) om door alle sluizen en over alle bureaucratische horden te geraken. Dan vergat Mimi nog haar heuptasje op de security-band en was al in de wachtzaal. En bij nadere controle zorgde haar politielamp in haar tasje voor problemen, want de batterijen die erin zitten, lijken een beetje op een kogel…. En ik deed het alarm piepen telkens ik door security ging – uiteindelijk bleek het een zakje ‘Fisherman’s friends’ te zijn, dat ik prompt aan de politie-agent gaf, die daarop vroeg: “ça ne tue pas?” Dus eindelijk raakten we aan bood, kregen goede bediening, maar hadden toch dat vreemde gevoel in de buik, dat we dit nu alles voor onbepaalde tijd zouden moeten achterlaten – ons verblijf had duidelijk dieper in ons gesneden dan we aanvankelijk gedacht hadden.
Casablanca, waar we 6 uur op een aansluiting moesten wachten, was een eerste station in onze overgang van Afrika naar Europa. Om te beginnen was alles er zo GROEN buiten, een kleur die we de laatste vijf jaar vrijwel niet meer hadden gezien. Onze ogen leken te denken dat alle kleur in de natuur zich tussen geel en rood moest bewegen – andere mogelijkheden waren er kennelijk niet meer. Maar uitgestrekte velden die volledig GROEN waren, het leek echt shockerend. En dan waren er de mensen: ze waren allemaal WIT! En ook dat hadden we het laatste halve jaar bijna niet meer gezien…. Die shock werd nog erger toen we in Brussel aankwamen. En zelfs nu, na een week, voelt het uiterst merkwaardig op straat: allemaal blanke mensen. Telkens ik een zwarthuidig iemand zie, voel ik de neiging om op hem/haar af te stappen en een praatje te beginnen. Dus de (omgekeerde) cultuurshock lijkt vooral met kleuren te maken te hebben! **lach*
Maar het is hier zo bitter koud dat we natuurlijk binnen de kortste keren met zware verkoudheden in bed lagen met thermo’s hete thee. Maar het eten hier en vooral het fruit is heerlijk – maar wanneer je je hoofd eenmaal op het kussen hebt gelegd begint de film van Mali te draaien. Het is duidelijk dat het nog wel enige tijd zal duren voor we echt weer thuis zijn….We’re back! Back in Europe. Though I am already musing how long it will be before we write here “I’m back”, meaning, back in Mali (or in Africa)….
Travelling back was a bit of an adventure, because the Dutch firm Cheap-tickets disconfirmed our reservations, although we had paid for them. They had sent us an email with a ‘definitive’ booking, then called us next morning saying they would reimburse us, but could not put us on a plane – no reason whatsoever was given, and no willingness was shown to provide a telephone number of a manager. So the only thing we can say is to avoid booking with this company. My brother tried to ring them from Belgium, but there was NO answer to any of their three phone numbers…
But then the wit and the creativity of Malians at the airport made us forget everything that this Dutch company had caused in terms of worry. So any memories of our last days, tarred as they were by the hellish nature of Bamako, the capital, were alleviated, and brought back to the old image of Mali as the pleasant and tolerant country. Well, whether that image will prevail in reality in the near future is going to be quite exciting. At the moment, the situation looks grave: an armed rebellion by Touareg in the North is feeding bad feelings toward the group of Touareg in general, while at the same time stirring anger toward the president that he does not do enough to quench the rebellion – there were several demonstrations in the center of Bamako at the beginning of the week, with burning tires in the street, a sight completely alien to Mali. Fortunately, the country still has a wise president, who has immediately called for tolerance among all ethnic groups in Mali on national television, also emphasizing that ‘white’ people (meaning Touareg, of course) also belong to Mali. He then received a delegation of the demonstrators and of the widows of fallen soldiers in his residence. That is quite different from what most rulers in Africa would have done: they would first have given order to shoot a number of demonstrators to shreds, and then watch whether the remainder still have the guts to continue. Not so in Mali – at least not for the time being. The rebels themselves, however, have meanwhile repudiated a government proposal for a cease fire – while gruesome pictures of atrocities committed by them are turning up in the media…. And Médecins sans Frontieres is calling back all its personnel from the North of the country – and this is an organization that does such a thing only when matters are grave. It will be a real test-case for Mali.
But our final experiences were made good at the airport. Mr. Diarro (pseudonym) helped us (Mimi Coulibaly and Willie Diabate) to get through all the checkin problems (with not being registered in the system – despite our reservation on the website of the airline!) as with all other problems. Mimi forgot her waist bag at security, and the police lamp in it caused problems because the batteries looked like a bullet! I got the the alarm off each time I went through security, when it turned out to be a packet of ‘Fisherman’s friend’ – which I gave to the police officer, who asked: “ça ne tue pas?” (that doesn’t kill, does it?) So we finally got on board, got good service, but had this funny feeling inside, leaving all this behind for a while: our stay has cut much deeper than we had originally thought it would.
Casablanca, where we had to wait for 6 hours, was a first stage in our transition from Africa. First of all, everything outside was GREEN, a color we hadn’t seen much of for the last 5 months. Our eyes seemed to think that everything in nature had to be between the shades of yellow and red – other possibilities were excluded. But large fields completely GREEN, it really looked shocking. Then there were the people: most of them were WHITE! We had hardly seen any in half a year!… This shock deepened when we finally got to Brussels. And even after having been here for a week, it still feels strange in the streets …. Every time I see a black-skinned person I have the inclination to walk up to him/her and start a chat. So the (reverse) culture shock seems to be mainly in terms of colors!… **smile*
But then it is so bitterly cold here we both get serious coughs and spent a good time in bed with flasks of hot tea. But the food, especially the fruit here is a delight! But once you put your head on the pillow, a film of Mali starts rolling in your head. It is clear that it will be quite some time before we will have really arrived back here….
