Vrijdag 3 januari 2014
‘s nachts aankomst in Bamako. Alles loopt gesmeerd, twee jongens helpen met de bagage, maar geen Djibi Keita (de vroegere taxichauffeur van Annemie en René) te zien. Een jongeman komt naar ons toe, hij is een vriend van Djibi, die lang op ons gewacht heeft, zegt hij (terwijl we slechts 10 minuten vertraging hebben) en hij was zo moe dat hij naar huis is gegaan, en hem, de vriend, gevraagd heeft, ons naar het hotel te brengen. Welk hotel? Hij geeft een naam die we niet kennen. Ik ben dom, zeg: wij hadden een reservatie in Kangana. “Juist!! Dat is het!” Hij is al op weg om ons naar een taxi te brengen. Ik had natuurlijk beter hem de naam van het kampement laten noemen. Maar we vertrouwen het niet. Ik wil Djibi bellen, en dáár staat hij – gewoon, zoals altijd, trouw op post! De ‘vriend’ wordt door hem niet herkend. Nog maar een half uur na aankomst en we zijn er al bijna ingeluisd.
Hartelijk weerzien met Djibi. Je zou denken dat de “vriend” nu afdruipt, maar dat is helemaal niet het geval, hij blijft gewoon bij ons gezelschap en praat honderd uit. Later bedenk ik trouwens, dat het kampement niet Kangana, maar Kangaba heet – Malinezen vergissen zich niet in zo iets. Dus hij wist helemaal niets van onze overnachting, wou ons natuurlijk elders naartoe brengen – waar hij dan waarschijnlijk een percentje zou opstrijken. De twee jongens proberen een wat hogere fooi op te strijken, maar blijven, zoals altijd, heel beleefd. Een bedelende jongeman op krukken krijgt ook nog een stukje ‘zakat’. En die vriend – je kunt het in Europa nauwelijks voorstellen – die probeert OOK een fooi te krijgen voor zijn ‘hulp’!!
Wat echter meteen opviel op de luchthaven: de duidelijke aanwezigheid van (blanke) militairen (van MINUSMO? Of Fransen?) op cruciale punten. Verder ook politiecontroles onderweg. Maar vooral: heel weinig mensen op de luchthaven (en alleen personeel mag binnen in het gebouw) en heeeeel weinig verkeer op de weg. Een hemels verschil met twee jaar geleden! Dat de economische crisis is toegeslagen, merk je nu duidelijk. De bewakers van het kampement Kangaba zien er moe en haveloos uit, met z’n tweeën dragen ze onze 100 kg bagage door het donker naar case 17, een mooi dubbel rond gebouwtje in leem. We geven ze 1,5 Euro voor elk en hun gezicht klaart op alsof het zegt: “Wat?? Geld?? Dat hebben we al heel lang niet meer gezien!”
Het is 3 u. ’ s nachts. Toiletspullen zoeken in de 4 koffers en meteen tussen de wol, onder het muskietennet, want ik heb al meteen een beet. Je hoort de wijfjes van de Anopheles Gambiae (de mug die de malaria overbrengt) niet… Het duurt echter lang voor we inslapen. We zijn nog niet aan de warmte en de stoffige lucht gewend. Het is dan ook voorbij de middag van zaterdag wanneer we een stap naar buiten wagen. Het wordt een uiterst rustige dag: acclimatiseren! Het kampement is vrij groot, bij de receptie nestelen we ons. ’n Beetje luide muziek, wel Malinese. Er gebeurt niet veel meer dan mobiele telefoons proberen in te stellen, wat niet lukt: onze SIM kaarten zijn waarschijnlijk vervallen, en Mimi’s gloednieuwe Samsung laadt zijn batterijen niet meer op. We sturen berichten naar F., de zus van onze Antwerpse vriendin A., om een nieuwe ‘puce téléphonique’ voor ons mee te brengen naar onze afspraak morgen, zondag. Later op de avond bereikt zij ons. Van de prachtige Afrikaanse sterrenhemel is nog niet veel te zien door de vele lampions die her en der hangen. Pijnlijk, in zekere zin: de bewoners in de dorpjes aan beide zijden van het kampement hebben géén elektriciteit….
Plots floept een gekko van achter het toilet, je schrikt reflex-matig. En Mimi schrikt van het legertje mieren die bezig zijn een blokje smeerkaas te gaan verslepen… Dus: alle ritsen en alle tassen dicht. We waren nog niet helemaal aangekomen….
Later op de avond heel luide, zenuwachtige, muziek, die pas rond 22 u. ophoudt. Voor de rest rustig in het kampement. En: geen moskeeën in de buurt, dus ook geen muezzin – we genieten ervan, want dat zal volgende dagen wel anders worden.
