Maandag 6 januari 2014

Maandag 6 januari 2014

7 u op, pakken en klaarmaken, ontbijt, om 8.30 u is Djibi er om ons naar het busstation te brengen. Hij heeft gisteren voor ons tickets gereserveerd voor de bus van 9 u naar Segou. Maar bussen vertrekken hier pas wanneer ze vól zijn. We hebben geluk: om 9.30 u is het zover. Opnieuw lijken de straten minder druk dan vroeger, al zou dat bij eerste bezoekers waarschijnlijk op ongelovige reacties stuiten… We zijn op weg naar Segou! Een goed stuk van de weg, zo’n 100 km, is de weg verbreed en met een glad wegdek. Maar dat betekent dat iedereen nu ook behoorlijk hard gaat rijden. (Volgens een recent rapport in The Economist vallen er ongeveer evenveel doden in het verkeer in de Derde Wereld als door malaria…) Dus door betere wegen binnenkort nog meer doden op de weg?

De Chinezen bouwen wel grondig (tenminste op het eerste gezicht – naar het schijnt zijn in Kongo na 1 regenseizoen de Chinese wegen zo goed als onberijdbaar): dus op elke plaats waar een klein riviertje (waar natuurlijk alleen water in staat tijdens het regenseizoen) een degelijke tunnel om het water door te laten. Gevolg: talloze kleine omleidingen waar de bus door los zand moet rijden. Dus wat we winnen op het vernieuwde deel verliezen we onderweg door de omleidingen. Alles bij elkaar doen we er toch maar 6 uur over (tegenover 8 u enkele weken geleden) – voor nog geen 300 km. En natuurlijk wachten ons bij elke stop horden mensen die proberen een centje te verdienen door bananen, koekjes, water, eieren of maniok te verkopen.

Zo staat die jonge vrouw hier 8 uur per dag in de zon langs de weg

Onderweg zo’n 5 of 6 grote vrachtwagens en bussen die aan de kant staan met panne. De onze houdt het gelukkig uit.

Bestorming van een bus tijdens een stop

Om 16 u zijn we in Segou. De koffers zitten onder het rode zand. Eerste confrontatie met de arme Talibe-jongetjes die bedelen. Hartverscheurend weer, niet alleen het bedelen en hun totaal verhakkelde en groezelige kleertjes, maar ook de totale doel-loosheid, de verveling, het volledig gebrek aan enig perspectief.

Nadie haalt ons af. Souleymane is nog niet thuis. Het huis is inmiddels grotendeels af, wil zeggen: woonkamer en 3 slaapkamers.

 

Souleymane's nieuwe huis

Keuken was hij vergeten, en voor de badkamer was geen geld meer door de politieke crisis in het land. Toilet en ‘badkamer’ zijn daarom beperkt tot een vierkant hokje met gat in de grond – goede voorbereiding op het comfort dat ons te wachten staat in het dorp.

De 'badkamer'

Hernieuwde kennismaking met de 3 kinderen en het huispersoneel: bewaker en vrouw + keukenhulp.

Souleymane vertelt dat juist vandaag 6 mensen uit het dorp met een (open) vrachtwagen naar Segou zijn gekomen en vandaar met de bus zijn doorgereden naar Bamako, waar ze een week lang een uitgebreide opleiding zouden volgen in natuurlijke landbouw, composteren, etc. – alles betaald door een NGO. Die zes kunnen dan achteraf de opgedane kennis en ervaring in het dorp verder geven. Prachtig.

Onze hoop op een kamer met een bed vervliegt: het huis is immers nog niet af,

De 'gastenkamer'
De 'gastenkamer'

dus het zal slapen in een tentje op het erf worden. We zetten het tentje op – zullen we het uithouden van de koude: het koelt ’s avonds nog behoorlijk af, en zonder trui kun je het niet goed meer uithouden. Souleymane wordt opgeroepen: een belangrijke klant! De kinderen eten al eerder, wij later: foniou met saus. De eerste keer dat we het proeven. Vroeg naar bed. Tentje is vreselijk klein voor 2 personen, maar we krijgen warme dekens. En nee, we lijden geen kou. Maar de honden springen in het begin wel op onze tent.

's Ochtends ontwaken in het tentje

Hadden verwacht ’s ochtends door de muezzin gewekt te worden, maar we zitten een stuk buiten de stad, dus we horen hem nauwelijks. En daarom wekt de haan vlakbij het tentje ons.

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *