Het leven in FintigilaDaily life in Fintigila
Beste lezers, misschien heb je je al afgevraagd waarom er nog steeds geen verslagen te lezen zijn van onze bezoeken aan het dorp Fintigila (inmiddels toch al twee keer na de opening van de school). Daar is een reden voor: we vinden het onnoemelijk moeilijk om dergelijke ervaringen in woorden te vatten voor lezers die dergelijke situaties helemaal niet kennen. Aan de andere kant vinden we het des te belangrijker om tenminste te proberen iets van die ervaringen weer te geven. Tenslotte zijn problemen van onderontwikkeling moeilijk te begrijpen zonder enige kennis van de ingangsvoorwaarden die dergelijke onderontwikkeling veroorzaken. Daarom doen we een poging – of beter, zullen we meerdere pogingen doen om tenminste enkele van onze indrukken hier weer te geven. Sommige ervan zijn uiterst vreemd, sommige zijn grappig, weer andere zijn zonder meer shockerend.
Daarbij willen we benadrukken dat alles wat we over ons leven in dit dorp beschrijven voortkomt uit een diep respect voor de mensen die we daar ondertussen hebben leren kennen – we zouden ons de moeite van onze verblijven daar (en de ontberingen die ze met zich meebrengen) zonder een diepe sympathie voor het lot van de mensen aldaar die in dergelijke condities moeten leven (en die niet zelf gekozen hebben!) Een dergelijke attitude maakt echter een beschrijving niet per se eenvoudiger, vaak het tegendeel….
You may have noticed that even after two visits to ‘our’ village of Fintigila we still haven’t reported on our experiences. There is a reason for that: we find it extremely difficult to describe these experiences in words to readers who have not been in situations like these. Nevertheless, we believe it is important for us to at least in part try to impart some impressions to our general readership. After all, problems of underdevelopment are difficult to understand if one does not know the initial circumstances that feed into such underdevelopment. So we will make an effort – or rather several efforts, in the hope we can get across some of our experiences. Some of these may be strange, funny, or indeed downright shocking. Please consider that in all cases we write out of a deep respect for the people we have come to know there – we wouldn’t go to all the personal trouble (or indeed endure the hardships involved) if we would not be in deep sympathy with the plight of people living in those conditions. (But such attitude does not necessarily make life easier….)
