Zondag 18 januari 2015

Ontbijt staat als gewoonlijk klaar, maar ik blijf nog zoveel mogelijk te bed. Tegen de middag krijgen we rijst met groenten en verse vis geserveerd, daarna vissoep. We houden het heel rustig. Mimi toont iedereen in huis de filmpjes van ons dorp en ook de stoffen die we hebben mee gebracht. Enthousiaste reacties op alles. Fatoumata zegt nog even goedendag, dan komt haar broer Aliou even op bezoek. Hij leidt een privé school hier met 400 leerlingen, dit jaar voor het eerst op het niveau van het Lycée. Alles in het Frans (en Engels): het volledige Franse schoolprogramma. Ik ben daar niet zo opgetogen over (omdat dat een programma is dat niet is afgestemd op de noden van dit land), maar goed, hij heeft voldoende zorgen aan zijn hoofd. Elke dag om 5 u op en ’s avonds weer thuis om 19 u, een werk-ethos waar maar héél héél weinig Malinezen voor te vinden zijn. (Zo heel veel Belgen trouwens ook niet, denk ik.) Zijn schrijnend probleem is dat hij geen Malinese leerkrachten kan vinden voor zijn school. Iemand vinden in dit land die een Franse zin zonder één fout kan schrijven, is een Odyssee. Hij is dus gedwongen om leerkrachten te gaan zoeken ver weg, vooral in Togo en Benin…

Bouba, kleinzoon, krijgt prive les op het terras, o.a. Engels. Hij is zeer aandachtig. Dat is de politiek van Sounkoura en haar man, Birama: kinderen serieus laten studeren. Ik word aan mijn grootmoeder herinnerd…