Professionele vormingProfessional formation revisited
Vandaag (27 september) was er weer cursus ‘Formation Professionelle’, ben deze keer zelf mee geweest, en ben helemaal niet zo negatief meer. De groep bestaat uit een 12-tal mannen en een 5-tal vrouwen, geen onderscheid naar geslacht, al doen de vrouwen veel meer dutjes (maar ja, ze moeten waarschijnlijk ook veel harder werken). De sfeer was uiterst positief: er werd geluisterd, genoteerd, vragen gesteld, en vooral NIET gekletst tussendoor. Dat is men wel eens anders gewend…. En de leraar is een jong en mager ventje, helemaal niet het soort bullebak dat het hier normaal voor het zeggen heeft, heel rustig, wandelt ook kalm tussen de deelnemers door. En dan is er groepswerk met een duidelijke opdracht. Natuurlijk is het niveau bedenkelijk laag, maar wat wil je in een land waar leren geen traditie heeft en waar men pas ontdekt heeft dat het belangrijk is. Maar er werd ernstig nagedacht en je kon merken dat de hersens in beweging kwamen.
Tijdens de middagpauze lekkere couscous en vriendelijk onderhoud met de andere cursisten. Ik had het gevoel dat de deelnemer verrijkt naar huis gingen, hoe weinig het ook was, het was iets. En met dat ‘iets’ moet Mali beginnen.
De cursus werd dit keer gegeven in het Centre d’Artisanat, een reusachtig gebouw dat opgetrokken is om expositieruimtes en ateliers voor de verschillende kunstambachten onder te brengen. Maar ja, wie komt er die dingen bekijken en kopen als de toeristen wegblijven?
Sommige leslokalen leken ook PERFECT voor onze Engels cursussen, maar Souleymane merkte al meteen fijntjes op dat dat niet zou lukken: Ook al zouden die lokalen leeg staan, ze zijn alleen voor ‘artisanat’ geoormerkt, en mogen voor niets anders gebruikt worden…. Flexibiliteit is nog ver te zoeken.
Overigens hoor ik niets meer over de cursus Engels: Souleymane zou de mensen samenbrengen, maar nog niets concreets. Via de plaatselijke radio zou hij ook op zoek gaan naar een vertaalster voor ons, tot op heden zonder resultaat…. Jammer, want dan zouden we hier op straat spelletjes met de kinderen kunnen organiseren…. Geduld, geduld…..Today (27 September) there was another course ‘Formation Professionelle’, and this time I (Willie) went along. And I must say much of my initial criticism evaporated. The group consists of some 12 men and 5 women – no gender difference apparent, albeit that the women take more catnaps (but then they presumably must work much harder….) The atmosphere was quite positive: people listened, took notes, asked questions, were concentrated on the materials, and … there was no chatting in between. I have seen things much less serious in the Old World. The teacher is rather young and slim, not at all the type of bully who normally has the say here. He is calm and emanates professionalism – walks calmly between the rows of chairs. And then there is group work with a clear assignments. The level is pretty low, which is what you would expect here: what do you want in a country where learning is not something that is considered important. So I was quite impressed by the seriousness and to see that brains were being made to use.
During lunch time quite good couscous and friendly contacts with other participants. I had the impression that they all went home enriched and were looking forward to the next session. How little it might have changed in the heads of participants, it was something. And Mali has to start with such ‘something’.
The course was taught this time in the Centre d’Artisanat (handicraft centre), a very large building meant for exhibition rooms and work studios for artists. But who will come and buy the exhibits if the tourist aren’t coming?
Some of the lecture rooms look perfect for our English courses, but Souleymane cut me short immediately: we will never get those rooms, because they are marked only for handicraft activities. Even if they are empty and not in use, no way: flexibility is something still to be desired….
Incicentally, I don’t hear anything any more about the English courses…. We would also try to canvass a (preferably female) translator Bambara – French over the local radio, but no result so far – pity, because we could organize games with the children in the street…. Patience, patience….
