Bezoek aan Boulitoumou (1/1/2019)

07.15 is Souleymane er al, maar we moeten wachten op de taxi – andere Mercedes, andere chauffeur. De reis verloopt uitstekend, tot we in Boulitoumou uitstappen – en wat merken we?

Geen probleem, denk je, platte band – gewoon het reservewiel erop! Alleen: we hebben niet de juiste sleutel: 17 i.p.v. 19. Ik denk meteen: hier staan we nog wel een halve dag voor die zaak weer in orde is. Welnu, in ongeveer een half uur staat het reservewiel erop. Iemand springt op een brommer en binnen de 10 minuten is de juiste sleutel er. Maar dan: probleem nummer 2: we hebben geen krik! Dus met tien man die zware jeep opheffen.

Dan een stut eronder, dan het wiel eraf, reservewiel erop. En wat blijkt? Probleem nummer 3: ook het reservewiel heeft onvoldoende spanning! Wat nu? Malinezen zijn ongelooflijk creatief in het oplossen van problemen.

Iemand vindt een fietspomp die past op het ventiel van de band. Dus de mannen een voor een uit alle macht pompen tot er voldoende spanning op staat.

Dan meteen met de auto naar een naburig dorp waar ze een luchtdruk pomp hebben: alle banden controleren en de oorspronkelijke band laten repareren. We stonden helemáál niet een hele dag geblokkeerd in de brousse – hooguit een uur!

Boulitoumou is een heel ander dorp. De bewoners zijn voor het grootste deel (ca. 70 %) Peulh – traditioneel nomaden / herders, maar dit dorp zijn Peulh die sedentair zijn. Het is ook een veel groter dorp: 2.225 inwoners, dat is 1.000 meer dan Touana en bijna vier keer zoveel als Fintiguila. Wat verder opvalt zijn de verzorgde huizen, geen vuilnis in de straten, veel bomen, dus veel schaduw! En vooral ook: sociaal goed georganiseerd: de dorpsoudsten zijn er allemaal al wanneer we aankomen, en alles verloopt heel gedisciplineerd, en tegelijk heel aangenaam. Terwijl de mannen de jeep repareren genieten Marguerite en Mimi van de interactie met de vrouwen, en krijgen ze meerdere baby’s op de schoot!

Maar er moet ook gewerkt worden: Marguerite mag voor het eerst in haar leven meewerken met de vrouwen en de gierst stampen:

De vergadering begint. Souleymane vindt dat Willie tussen de dorpsoudsten moet gaan zitten. Geen probleem, maar meteen merken ze mijn nieuwe schoenen, gisteren op de markt in Ségou gekocht.

Dat blijken juist de schoenen te zijn die de Peulh altijd dragen! Gek, maar dit soort toevalligheden spelen een rol – ik ben dus één van hen!

Er komen toespraken van het dorp (heel kort, ‘dank’), van Souleymane, van Youssouf.

Vergadering afgelopen, en wij naar het veld, maar een jongen (van zo’n 10 jaar) trekt onze aandacht: hij ‘bestuurt’ een heel creatief gemaakte ‘auto’ bestaande uit 4 kleine kalebassen als wielen, met daarop een lange stuur-as en bijhorend stuur. Het geheel is minstens zo esthetisch als een Lamborghini: we zijn er weg van en vragen of hij het wil verkopen, of er één voor ons wil maken.

Dat had het jongetje niet verwacht, een volwassene noemt een bedrag en wij gaan onmiddellijk akkoord. Het kereltje glundert van kop tot teen, maar zet het meteen op een lopen in volle vaart naar huis…

Er is al een schoolgebouwtje in het dorp, maar volgens mij is het veel en veel te klein voor de circa 500 dorpskinderen. Over een nieuwe school wordt voorlopig niet gesproken: voorlopig kan Mali-ka-di geen derde school aan in dit 3x grotere dorp dan Fintiguila.

Ook hier hebben de vrouwen gespaard voor een omheining, rond een braak liggend terrein van 2 ha, waarvan de grond al deels is bewerkt.

Alleen heeft niemand voorlopig geld om de palen voor de omheining te betalen. En vooral: er moet een waterput komen om de tuinen te bevloeien.

Pikant detail: op het terrein ernaast bouwt een onbekende NGO maar liefst 8 waterputten op een veld van 1 ha (en dat voor een bedrag van zo’n 55.000 Euro!). Blijkbaar springen heel wat grote NGO’s onzorgvuldig om met hun middelen: deze NGO had zonder problemen 8 andere terreinen van een waterput kunnen voorzien voor hetzelfde bedrag! Nóg pikanter is dat bij subsidieaanvragen in Vlaanderen deze NGO’s vaak om advies over een project gevraagd wordt, terwijl zij vaak het minst goed op de hoogte zijn van de plaatselijke situatie….

Drie mannen gaan naar de andere kant van ‘ons’ veld om te tonen hoe groot het is.

Na terugkomst van het veld ontspant iedereen zich, en genieten Marguerite en Mimi tussen de groep vrouwen en kinderen van intense aandacht.

Daarna wordt er gegeten, en wel in de ‘vestibule’ van het dorpshoofd, met een heuse betonnen vloer en een echte tafel: zo’n ontvangst hebben we niet eerder mee gemaakt.

Al gauw zit het kleine gebouwtje helemaal vol, en de sfeer is opperbest, iedereen smikkelt naar believen van wat we hebben meegebracht. Souleymane overhandigt een zak met moringa-zaden aan de voorzitster van de vrouwen, die hem glunderend in ontvangst neemt.

Tenslotte haalt Youssouf de kartonnen doos met prentenboeken voor de kinderen – we laten het aan het dorpshoofd over aan wie hij deze schat toevertrouwt.

Souleymane sluit af met een scherts: er moet een nieuwe naam komen voor Willie (Diallo), Laurens (Sidibe), beide Peulh namen, en Marguerite (Coulibaly, “la reine de Ségou”). Willie laat natuurlijk zijn Nike schoenen zien om te bewijzen dat hij ook tot de Peulh behoort, maar Laurens komt er niet zo gemakkelijk van af: hij moet een tweede vrouw nemen! Het dorp zal zorgen dat ze tegen het volgend jaar iemand gevonden hebben. (Niet aan Michele vertellen!)

Als tegenprestatie krijgen we van het dorp vier hanen cadeau, die we voor een officiële foto in de hand moeten houden. De hanen gaan achterin de laadruimte van de jeep, op weg naar het paradijs… Bij het afscheid duikt het jongetje Alou opnieuw op met zijn vriendjes, die in 7 haasten 4 nieuwe autootjes op kalebaswielen hebben gemaakt: we kopen ze allemaal!

Kortom, we staan versteld van de veerkracht van dit in alle opzichten prachtige dorp. De motivatie van de mensen is hoog, hun openheid naar vernieuwing opvallend. Het is duidelijk: over een jaar zijn we hier terug!